نهایتا طرف مقابل نوع مقاومت را تعیین می‌کند* | پراکسیس


[دریافت نسخه PDF]

پراکسیس

در روز بیست و هشت نوامبر ۲۰۱۲ محوطه سفارت جمهوری اسلامی در برلین توسط عده ای از پناهجویان اعتصابی در برلین و تعدادی از اکتیویست های آلمانی برای دقایقی اشغال شد و پرچم جمهوری اسلامی به پایین کشده شد (و با پرچمی که شاخص آنارشیست هاست جایگزین شد) و بر دیوارهای سفارت رنگ سبز پاشیده شد. انگیزه سیاسی این حرکت، اعتراض به تشدید سرکوب های حاکمیت ایران علیه شهروندانش، به ویژه نسبت به زندانیان سیاسی اعلام شد و معترضین ضمن توجه دادن به اعتصاب غذای چهل روزه نسرین ستوده و وضعیت جسمانی وخیم او، خواستار آزادی زندانیان سیاسی شدند. فارغ از اینکه انگیزه های فردی/درونی معترضان از این اقدام چه بوده [که از سوی برخی به تغییر روند پرونده پناهجویی آنان نسبت داده شده است(۱)] و فارغ از ایرادات مضمونی فراخوان آلمانی اعلام این حرکت [که در تحلیل مشی سیاسی بین المللی حکومت ایران رگه هایی آشکار از یکسویگی گفتمان غالب بر رسانه های مین استریم را بازتاب می دهد(۲)]، از دید ما در کنار همه انتقادات می توان شکل این حرکت را بر مبنای جایگاهش در رویه های مبارزاتی موجود و نیز اثرات بیرونی اش تحلیل کرد. از این منظر این حرکت در بطن خود خواسته یا ناخواسته به اشکال نوینی از مبارزه علیه نظام استبدادی و روند سرکوب حاکم بر جامعه ایران ارجاع می دهد. بر این اساس به رغم نقدهایی که می توان بر سویه هایی از این اقدام داشت، در ساحت بیرونی باید بر مازاد سیاسی این حرکت به واسطه برجسته ساختن اشکال مغفول مانده ای از مقاومت (۳)  تاکید کرد. درست به دلیل همین مازاد بود که پس از انتشار این خبر، فضای رسانه ای مجازی و شبکه های اجتماعی فارسی زبان شاهد گمانه زنی های متفاوت در خصوص نحوه مواجهه با این اقدام بوده است. از آنجا که عمده دیدگاههایی که به نفی و محکوم سازی این کنش اعتراضی پرداخته اند،‌ آن را مصداقی از کنش خشونت آمیز و غیرمتمدنانه (به دور از پایبندی های دموکراتیک) و یا اقدامی ماجراجویانه و بی ثمر قلمداد کرده اند، به رغم انتقاداتی که فعالین پراکسیس به یکسویگی مضمون بیانیه آلمانی (متاثر از دیدگاه برخی اکتیویستهای پرو اسراییلی آلمان) دارند، در این متن کوشیده ایم از منظر الزامات مقاومت فرودستان، از شکل این حرکت در مقابل دیدگاههای راست کیشِ مرعوب شده گان لیبرال دموکراسی یا ستایشگران هنجارهای سیاسی نئولیبرال دفاع کنیم.

 

اول) هم ارزسازی با مانورهای حکومت های استبدادی

یکی دانستن «حمله به سفارت ایران در برلین توسط عده‌ای از فعالان مقیم خارج» و «حمله به سفارت انگلستان در تهران توسط عده‌ای از فعالان داخل» از اساس اشتباه است. از آن رو  که حمله به سفارت ایران در برلین رفتاریست که به عنوان کنش سیاسی فرودستان علیه نهادهای سرکوب انجام می‌شود. در حالی که حمله‌ به سفارت انگلستان در تهران، رفتاریست که از دل نیروی سرکوبگر و نهادهای وابسته به آن برمی‌خیزد و در بازی میان دو قدرت غیر مردمی، خود را عینیت می‌بخشد. بنابراین هم ارزسازی این دو اقدام چیزی نیست جز در هم آمیختن جایگاههای فرادستان و فرودستان.

دوم) بازتولید اختگی حاکم بر فضای مبارزاتی حاضر

مقاومت، برابرنهادی است که در مقابل قدرت تعریف می‌شود. جنس مقاومت، برساخته‌ی جنس قدرت است. عمدتا رفتار سامانه‌ی اعمال قدرت است که چگونگی مقاومت را به سوژه‌های درونیِ مقاومت تحمیل می کند. درون مایه ی آنچه که در بحث‌ها بر سر مخالفت با اشغال محوطه سفارت عنوان شده است، عموما بر پایه غیر مدنی بودن و خشونت آمیز قلمداد کردن آن است. این ایراد پیش از هر چیز ناشی از غلبه تعبیر انتزاعی رایج از خشونت است. اما اگر برای تعریف خشونت، به فضای سیاسی امروز مراجعه کنیم، درخواهیم یافت که آنچه این حرکت را از خشونت گرایی کور  مبری می‌سازد، دقیقا رویه غالب بر فضای سیاسی امروز ایران است. اعتصاب غذاها، اعدام‌ها، شکنجه‌ها و کشته‌شدن زندانیانِ سیاسی، بدون وجود کمترین امکان پیگیری مطالبات یاوضعیت این زندانیان، مصادیق عینی خشونت‌های سازمان یافته و سنگینی هستند که ضمن نشان دادن وخامت اوضاع سیاسی ایران، خود تعیین کننده‌ی جنس مقاومت هستند. در حالی که در فضای امروز مبارزه‌ی سیاسی، عکس‌ها و دل نوشته‌ها، نامه‌ها و ستایش‌ها، شمارنده‌های روزهای اعتصاب غذا یا بی‌خبری از اوضاع یک زندانی، تبدیل به کنش مقاومتی شده‌اند، دامن زدن به چنین مبارزاتی، از این رو لازم است که می‌توانند فضای جامعه را متوجه امکانات متفاوت مقاومت و مبارزه کنند. تا زمانی که فعالین سیاسی از اختگی حاکم بر فضای مبارزاتی امروز (۴) گسست نکنند، این چرخه باطل به حیات شوم خود ادامه خواهد داد.

سوم) ارجاع به آموزه های نخبه گرایانه در سیاست فرادستان

طیف هایی که این گونه کنش های سیاسی را تحقیر می‌کنند یا آن را از اساس نادرست قلمداد می‌ کنند (با تعابیری از قبیل غیر مدنی و خشونت آمیز بودن آن یا یکی پنداشتن آن با ماجرای سفارت انگلستان) خواسته یا ناخواسته جایگاه خود را در فضای مبارزه‌ی سیاسی موجود عملا در جبهه فرادستان تعریف می کنند و در کنار قدرت‌ها می‌ایستند. به این دلیل ساده که آنان می خواهند هنجارها، ابزارها و زمین مبارزه را درست در قالب همان ارزش ها، روش ها و میدان هایی تعریف کنند که از سوی فرادستان تثبیت شده است و ترویج می شود. بنابراین این طیف ها خواسته یا ناخواسته خود را همسو با جریاناتی قرار می‌دهند که در بحبوحه بحران های سیاسی و اجتماعی یا خیزش های مردمی در کشورهای پیرامونی، تلاش می‌کنند با جلب حمایت دولت های مقتدر و با برگزاری کنفرانس‌های رنگارنگ، به نیابت مردم آلترناتیوی سیاسی را بر فراز سر آنان شکل دهند؛ به این ترتیب این گونه جریانات «امکان سیاست» را هر چه بیشتر و بیشتر از میان اقشار فرودست بر می گیرند و با قراردادن خود در موقعیتی فرادست‌، قلمرو سیاست را انحصاری‌تر از آنچه هستْ می کنند. این رفتارها از آن رو نافی امکان ورود مردم به عرصه سیاست است که بر انگاره انحصاری بودن سیاست در حوزه ابتکارات نخبگان و روش های «مقبول و جا افتاده» در عرف های دیپلماتیک تاکید دارند.

از آنجا که یکی از اهداف سیاسی اعلام شده ی حرکت اعتراضی اشغال محوطه سفارت، توجه دادن افکار عمومی نسبت به اعتصاب غذای نسرین ستوده و وضعیت سلامتی او بوده است، شاید ذکر مثالی در همین مورد برای نشان دادن تناقض های سیاست های فرادستان بی مناسبت نباشد:

اتحادیه اروپا با اعطای جایزه ساخاروف (۵) به نسرین ستوده و دولت هلند با انتشار تمبری در تجلیل از او (۶) نمایشی رسمی از دغدغه های بشردوستانه خود بر پا کردند. در سوی دیگر ماجرا اتحادیه اروپا علاوه بر تحمیل سیاست های ریاضت اقتصادی به اقشار فرودست کشورهای اروپایی (به ویژه کشورهای جنوبی اروپا) و سرکوب گسترده و سیستماتیک اعتراضات آنان، بزرگترین صادر کننده تسلیحات نظامی در جهان محسوب می شود (۷)، و همزمان درگیر جنگ/اشغال در افغانستان و تغذیه جنگ داخلی در سوریه است و در تهاجم نظامی به لیبی هم نقش فعالی داشته است. دولت هلند در شرایطی همدلی خود را با وضعیت نسرین ستوده اعلام می کند که تنها حدود پانزده هزار پناهجو در آمستردام در وضعیت غیرقانونی (بی حقی مطلق)، عملا بی خانمان اند و اغلب آنها پناهی جز خیابان نمی یابند؛ اما بی رغم این، دولت هلند در روز سی ام نوامبر  اعتراضات مسالمت آمیز پناهجویان و غیرقانونی شده ها را به شدیدترین شکل در پایتخت این کشور سرکوب کرده و حدود صد نفر از پناهجویان به جان آمده را راهی زندان های انفرادی کرد.

بنابراین کسانی که اشغال محوطه سفارت را از زاویه خشونت آمیز بودن یا غیر مدنی بودن آن نفی می‌کنند، و بر روش های متمدنانه مبارزه و پایبندی های قانونی تاکید می ورزند، با نفی حق تعیین کنندگی مردم و ارجاع به سیاست ورزی متعارف، خود به خود در جانب سیاست های دوگانه دولت‌های مقتدر ایستاده‌اند؛ دولت هایی که   به رغم حضور حداکثری در همه پهنه های سیاسی با مجوز داعیه های دموکراتیک و بشر دوستانه، نه تنها دغدغه ای نسبت به بهبود وضعیت فرودستان ندارند، بلکه در بسیاری از حوزه ها خود مسبب زنجیره بی پایان فلاکت ها هستند. برای مثال این دولت ها با مداخله‌گری در وضعیت کشورهای بحران زده – از طریق تحمیل تحریم‌ و جنگ علیه ملت ها – و همزمان با تحکیم پایه های قدرتِ دولت های مستبد از طریق ارتباطات مستحکم سیاسی و نظامی و یا حمایت از آلترناتیوهای ارتجاعی (مانند نظامیان یا اسلام گرایان)، عملا امکانات و دستاوردهای مردم برای تعیین سرنوشت سیاسی خود را نابود می سازند.

چهارم) تکرار انگاره های رسمی درباره قانون مداری

حرکت نمادین اشغال محوطه سفارت اگر چه بنا به مناسبات دیپلماتیک کشورها و منافع ارتباطی آنان، اقدامی غیر «قانونی» است، اما زیر پا نهادن آگاهانه قوانین، بخشی از عرف مبارزاتی در آلمان و بسیاری از کشورهای غربی ست. چرا که در تاریخچه مبارزات مدنی (نه صورتبندی های تحریف آمیز آن) نقض آگاهانه قوانین دولتی (به ویژه قوانین ناعادلانه) یکی از ابزارهای مهم برای اعلام نارضایتی و حفظ رادیکالیسم اعتراضات و جنبش های مردمی بوده است. توسل به لزوم قانونمداری در مسیر مبارزه (تحت عنوان پایبندی به مبارزات قانونی) یا ناشی از توهم نسبت به ماهیت قانون و دولت است (قانون به مثابه بازتاب حقوقی نظم ناعادلانه مستقر و دولت در معنای نهاد مقتدر مادی پشتیبان نظم مستقر برای تضمین منافع فرادستان) و یا هدف سیاسی مماشات جویانه ای را جستجو می کند که در چارجوب سیاست فرادستان قابل تعریف است. از این رو در روند مبارزه علیه نظام هایی که بر بنیاد ستم و بی عدالتی استوارند، و در عین حال تا جای ممکن قوانین نوشته شده خود را نیز نقض و تحریف می کنند، قانونمداری نه تنها ارزش و هنجاری محسوب نمی شود، بلکه در جهت تحمیل محدودیت بر بالقوه گی های مبارزات مردمی و انکشاف رادیکالیسم در روندهای مبارزاتی قرار دارد. با این حال باید خاطر نشان کرد که همه اینها به معنای نفی ضرورت پراتیک به خدمت گیری همه امکانات قانونی برای بسط مبارزه نیست.

افراط جریان های سیاسی راستگرای ایرانی (متاثر از آموزه های گفتمان جهانی نیولیبرالیسم)‌ در تقدیس قانونمداری و خشونت پرهیزی به رواج درکی تحریف آمیز و مذهب گونه از این مقوله ها انجامیده است، که حتی از سرمشق های تاریخی خود نیز تخطی می کند و از درک آنها باز می ماند. این کوررنگی فکری و سیاسی همانند شیفتگی غیر انتقادی این جریانات نسبت به «لیبرال دموکراسی»، صرفا در نا آگاهی آنها ریشه ندارد، بلکه با بنیادهای پروژه سیاسی مورد نظر آنان همخوانی دارد.

پنجم) اخلاق ریاکارانه در پناه تحریف و تقدیس خشونت پرهیزی

به همین ترتیب حرکتی نظیر اشغال نمادین محوطه سفارت، بر خلاف داعیه های متکی بر گفتمان خشونت پرهیزی، تا جایی که به کسی صدمه ای وارد نشود، به هیچ رو در عرف سیاسی کشورهای اروپایی حرکتی خشونت آمیز محسوب نمی شود (*). اما اینکه چنین حرکاتی قویا از سوی گرایش های راست از منظر نسبت آن با کنش های خشونت آمیز نفی می شود، امری در خور تامل است. بیایید فرض کنیم با یک حرکت اعتراضی مواجهیم که ظاهرا «خشونت» را بر می گزیند. مثلا فرض کنیم بار دیگر شاهد خیزش مردم در یک جنبش اعتراضی هستیم و مردم در کشاکش با سرکوب خشن و سیستماتیک حکومت، بار دیگر با این دوگانه مواجه می شوند که یا به انحصار خشونت از سوی حکومت (و سرکوب بی رحمانه خود) تن بدهند یا از خود دفاع کنند و در مواقع لازم اشکال مبارزه تعرضی را در پیش بگیرند. در چنین موقعیتی بی تردید گفتمان شبه لیبرالی که بر طیف های سیاسی متنوع ایرانی حاکم است بار دیگر (همانند تجربه جنبش سبز) همه تریبون های رسانه ای و کارشناسان «حرفه ای» خود را بسیج خواهد کرد تا مردم را از صرافت دفاع از خود و حفاظت ار دستاوردهای مبارزاتی شان باز دارد. این رویکرد از آن رو قابل پیش بینی است که تمامی نحله های راست به دلیل آنکه قلمرو سیاست را عرصه بازی نخبگان می انگارند («سیاست از بالا»)، از قدرت یابی مردم و هر آنچه که  خودباوری جمعی و سازمانیابی مستقل و توان سیاسی مردم را ارتقاء دهد وحشت و پرهیز دارند.

 اما تا جایی که به عرصه مبارزات مردمی مربوط می شود، در برابر درک انتزاعی و تحمیلی گفتمان های مسلط درباره خشونت (که با سانتی مانتالیزه کردن مفهوم خشونت، خلع سلاح  مردم از امکانات مبارزاتی شان را هدف می گیرد)، می توان مفهوم «خشونت انقلابی» را قرار داد.

دفاع از خشونت انقلابی پیش از هر چیز واکنشی است در برابر آن دستگاه گفتمانی ای که در پس نکوهش اخلاقی خشونت، تداوم هر روزه مهیب ترین اشکال خشونت های سازمان یافته «قانونی» و جنایت های نظام مند «بدیهی» را به مثابه واقعیتی چاره ناپذیر توجیه می کند و در جهت تداوم آنها به طور ریاکارانه ای به اخلاق  انتزاعی متوسل می شود.

در این معنا دفاع از خشونت انقلابی در وهله نخست دفاع از مفهوم و ضرورت انقلاب است. ظاهرا در شرایطی که گفتمان خشونت پرهیزی، ابطال مفهوم انقلاب و به تبع آن زایل ساختن امید مردم به امکان تغییر وضعیت را هدف قرار داده است، در واقع دفاع از خشونت انقلابی راهی است ناگزیر برای امکان یابی باور مردم به قدرت بی پایان شان در جهت تغییر.

زمانی که «مردم» در جهت تحقق سوژگی شان گام بردارند، بی گمان مضمون گم شده نگرانی های بشر دوستانه را (که همواره دغدغه جان و سرنوشت مردم را دستمایه تکرار خود می سازند)، بسیار بهتر از مدعیان کاذب آن مد نظر قرار خواهند داد.

 

پراکسیس/ شانزدهم آذر ماه ۱۳۹۱

 

پانوشت:

(*) عنوان مطلب نقل قولی است برگرفته از مصاحبه ای که حمید نوذری (مسوول کانون پناهندگان سیاسی ایران در برلین) در باب اشغال محوطه سفارت ج. ا. با رادیو دویچه وله انجام داده است:

 “گرایش‌های آنارشیستی” در حمله به سفارت ایران در برلین/ دویچه وله

 (۱) در نگاهی انضمامی حتی اگر کنش سیاسی پناهجویان در اشغال حیاط سفارت متاثر از انگیزه های شخصی آنان بوده باشد، باز هم نمی توان به سادگی حرکت آنان را از این زاویه محکوم کرد. پناهجویانی که قربانی سیاست های نظام سیاسی سرکوبگری هستند که آنان را به آوارگی کشانده است و به رغم آن همچنان از سوی دولت «دموکراتیک» میزبان به عنوان پناهنده سیاسی به رسمیت شناخته نمی شوند، علی الاصول در جایگاه ستمدیده می توانند همه امکانات خود را به کار گیرند تا ضمن بیان مخالفت با ساختار سیاسی حاکم بر کشور شان، نارضایتی و اعتراض خود نسبت به وضعیت کنونی شان را با زیر پا نهادن آگاهانه هنجارهای دیپلماتیک کشور میزبان اعلام کنند. وانگهی از آنجا که همین شرایط انضمامی تعلیق/ بی پناهی و مشکلات عینی شخصی آنها را به خیابان ها کشانده است، بی تردید همه حرکت های اعتراضی آنان در چند ماهه اخیر، از جمله مشارکت فعال آنان در مارش اعتراضی پناهجویان، تلفیق پیچیده ایست از انگیزه های شخصی و دغدغه های سیاسی آنان. بر این اساس واکاوی انتقادی انگیزه های شخصی پناهجویان در کنش های سیاسی آنان رویکردی کاهنده و یکسویه است.

(۲) در فرازی از متن فراخوان آلمانی چنین آمده است:

“دولت ایران همان‌طور که شناخته شده است تلاش می‌کند با برافروختن مناقشات بین‌المللی و ایجاد مصنوعی دشمنان فرضی در خارج از کشور، توجه بین‌المللی را از جنایات سیاسی درون کشور و نقض هر روزه‌ی حقوق بشر منحرف کند. برای مثال می‌توان از حمایت نظامی از بشار اسد علیه مقاومت در سوریه و تضمین حمایت نظامی بیست هزار بسیجی از حماس در جریان جنگ اخیر در نوار غزه.”

در  قطعه فوق از حمایت نظامی ج. ا. از گروه حماس یا حمایت سیاسی آن از دولت بشار اسد صحبت شده بی آنکه از نقش موثر طرف های دیگر ماجرا یعنی اسرائیل و سیاست های امپریالیستی سخنی به میان آید. چنین روایتی از جنایت هایی که در فلسطین و سوریه رخ می دهد، آشکارا در انطباق با تصویر سازی های رایج از سوی گفتمان مسلط است که پیامدهای مناسبات جهانی سلطه را در وجود نیروها و دولت های شرور (یا در مقوله هایی نظیر تروریسم بین المللی و بنیادگرایی اسلامی) فرافکنی و انکار می کند. بنابراین از آنجا که وجود این قطعه در این متن و تاکید یکسویه آن بر شرارت های ج.ا. (آن هم درست پس از اینکه دولت اسراییل ساکنین نوار غزه را به خاک و خون کشید) به لحاظ منطق و اخلاق سیاسی قابل توجیه نیست، گنجاندن این بند در متن فراخوان خواه ناخواه یادآور این واقعیت است که پناهجویان به دلیل حمایت هایی که از سوی اکتیویست های آلمانی دریافت می کنند و ارتباط نزدیک با آنان، گاه نسبت به نفوذ دیدگاههای سیاسی برخی از اکتیویست ها (مشخصا تعداد معدودی از اکتیویست های Anti-Deutsch که گرایش های پرو اسراییلی دارند) در بطن حرکت های خود با اغماض برخورد کرده اند/می کنند و به طور غیر موجهی به آنان اعتماد می کنند.

(۳) برای نمونه، در تاریخ فعالیت های «کنفدراسیون محصلین و دانشجویان ایرانی در اروپا»، اشغال سفارت های حکومت شاهنشاهی در شهرهای مختلف اروپا شکلی از کنش های اعتراضی بوده است. نظیر اشغال:

سفارت ایران در رم (1347)، کنسولگری ایران در استکهلم (1352)، سفارت ایران در هلند (1353)، سفارت ایران در بروکسل (1357).

همچنین به عنوان یکی از آخرین نمونه های این گونه اعتراضات می توان به اشغال نمادین محوطه سفارت ج. ا. در شهر لاهه هلند (آوریل 2010) اشاره کرد:

هدف اشغال سفارت ایران در هلند چه بود؟

(۴)  دو اپیزود در باب اختگی منطق مبارزاتی غالب/ امین حصوری.

 (۵) جایزه ساخاروف به نسرین ستوده و جعفر پناهی اهدا شد/ دویچه وله.

 (۶) انتشار تمبر هلندی نسرین ستوده / شهرزاد نیوز.

(۷) در مورد بازار گسترده تجارت تسلیحات نظامی و سهم دولت های اروپایی (به ویژه آلمان، انگلیس و فرانسه) در آن اخبار و گزارش های زیادی منتشر شده است. صرفا برای نمونه به این اخبار رجوع کنید:

         رونق تجارت اسلحه در سراسر جهان/ دویچه وله.

        رونق صادرات اسلحه با وجود بحران/ ترجمه گزارشی از مجله صلح سبز (Green Peace Magazine)

 

به اشتراک بگذارید

4 thoughts on “نهایتا طرف مقابل نوع مقاومت را تعیین می‌کند* | پراکسیس”

  1. در ادامه این مقاله و برای همراهی با آن گفتنی است که:

    حمایت و دفاع از چنین حرکت‌ها و آکسیون هایی فارغ از کیستی آن و با نگاهی‌ که در این مقأله وجود دارد یعنی‌ آنالیز چیستی آن یک ساختار شکنی و تاخت بی‌ ملاحظه‌ای از جنس چپ اکتیو و رادیکال است بدون جهت گیری‌های باب میل پاسیف‌ها و منفعلین سیاسی که بی‌ تحرکی و بدرد نخوری خود را که همسو و همجهت با گفتمان قالب: آسته برویم و آسته بیایم که مبادا گربه شاخمان بزنه است. که قابل تقدیر می‌باشد. و نشان دهنده وجود نگرش‌ها و دیدگاه هایی مستقل و از جایگاه چپ رادیکال است که میتواند و بلد است که پشت حرکت‌های مبارزاتی فارغ از نقد‌ها و کمبود‌ها و اشتباهات موجود در آن بیستاد و تلاش خود را بر ارتقا و آگاهی‌ هر چه بیشتر فعالین سیاسی که دستهایشان بیشتر از زبانشان کار می‌کند متمرکز کند.تا با پشت سر گذاشتن چنین تجربیاتی با نقد سازنده و حمایت رفیقانه، دست آورد و اندوخته‌ای برای تجربیات آینده و پیش رو باشد زیرا جو حاکم بر معادلات سیاسی موجود در ایران،خاور میانه و جهان ما را موظف به تدوین، احیا و تئوریزه کردن مجدد تاکتیک‌های عملی‌، مستقیم و از نوع اقدام اولی‌ می‌کند. زیرا گفتمانهای سازش کارانه و مدافع همزیستی‌ مسالمت آمیز و تساهل و تسامحی، چپ را چنان به ورطه تدافعی و پاسیفیسم سوق داده که حتی ائتلاف و اتحاد بین احزاب و سازمان‌های به اصطلاح چپ با نیروهای راست بر سر قدرت، به قیمت رژیم چنج منطقی‌ و گویی باید مبارزه جلوه می‌کند ،و اپورتونیسم حاکم بر این جریانات چپ، کار را به جایی‌ رسانده که دیگر تمیز دادن چپ از راست سخت مینماید.

    با نقد‌های منطقی‌ و بیطرفانه‌ای که در این مقاله به آنها اشاره شد در اینجا نیز لازم است همچون نویسنده از مازاد‌ها و دستاورد‌های چنین آکسیون‌ها و حرکت هایی دفاع کرد.

    فارغ از کمبود‌ها و خطاهای تاکتیکی در این آکسیون که به دلیل برخواستن از خواست و خرد جمعی گروهی فعال داوطلب که به صورت کلکتیو از میان نظریات آنها با داشتن خط فکری‌های متفاوت که همچنین از جایگاه‌های طبقاتی، اجتماعی و سیاسی مختلف هستند برخاسته است که این خود نقطه قوت و اتکا به چنین حرکت هایی محسوب میشود باید گفت:

    هر چند این آکسیون شاید باب میل طیف‌های گسترده‌ای از نیروهای سیاسی حرفه‌ای قرار نگرفت و مورد بی‌ مهری واقع شد، اما ابتدا به ساکن اصل به پراتیک گذاشتن تئوری در فضای حقیقی‌ و بیشتر کار کردن دستان به جای زبان همانگونه که نویسنده مقاله به شکل دیگری به آن اشاره می‌کند خود یکی‌ از دست آورد‌های مهم این حرکت محسوب میشود، زیرا اشتباهات و خطا‌ها را میشود در پراکسیس به وجود آمده در عرصه عمل دید و به آنها به عنوان تجربه‌های واقعی‌ و تست شده نگریست تا در آینده بتوان از آنها برای هرچه بهتر بودن اقدامات بعدی سود برد.

    همچنین وجود تهور به آزمون و خطا دست زدن این گروه از کنش گران جای تقدیر دارد زیرا به صورت عملی‌ و در پراتیک میشود تئوریها را همانگونه که در کلاسیک‌های چپ آمده با به تقابل گذاشتن تز‌ و آنتی تز‌ و دست یافتن به سنتز میشود به تئوریهای ناب تر و پراتیک‌های موثر تر دست یافت.

    نکته دیگر این است که دفاع از چنین حرکت هایی که دیگر غیر امروزی،عقب افتاده و حتی به گفته جسارت کنندگانی که نویسنده به شایستگی آن هارا اخته گان سیاسی خطاب می‌کند، متوحشانه و غیر مدنی به حساب می‌آیند. نه تنها میتواند در روند اتفاقات تاثیر گذار بر فضای سیاسی کشور و دولت هدف موثر باشد،بلکه حتی تناقض و پارادوکس موجود بین گفتار تا عمل دولتهایی که چنین آکسیون‌های در جغرافیای تحت سلطه آنان به وقوع می‌پیوندد را به نمایش بگذارد و نقطه پایانی بر توهمات سیاسی به وجود آماده میان نیروهای سیاسی خارج از جغرافیای هدف باشد که جایگاه خود را در نبرد جهانی‌ فرودستان و طبقات محروم تحت سلطه سیستم مشخص کنند که با رویکرد ضّد دولتی و سیستم فقط کشور هدف و انفعال در برابر سیستم موجود در جغرافیا و کشور میزبان با این استدلال‌ها که هرچه باشد دموکراسی که دارند!! دیگر نمی‌شود بین اپوزسیون سیاسی چپ و پوزسیون سیاسی راست مرز بندی جدی را مشاهده کرد و این گونه حداقل سرندی برای تشخیص و تمیز دادن چپ از راست بوجود میاید.

    نکته مهم بعدی چنین دست آوردهای تجربی که در بستر آزمون و خطا تبدیل به فیلتری پراتیک برای تئوری میشود نوید دهندگی و سر مشق قرار گرفتن چنین آکسیون هایی و شکستن جو انفعال و بست نشینی نیروهای اصلی‌ جنبش‌های اعتراضی و مخالفین سیاسی دولتها و سیستم است که خود سوژه‌های اصلی‌ مبارزه یعنی‌ افرادی از توده اصلی‌ مردم که از بطن طبقه و جامعه با تمام واقعیت موجود طبقاتی بیرون آماده اند می‌باشد. که بدون در نظر گرفتن راه کار‌ها و نسخه‌های پیچیده از سوی الیت‌ها و نخبگان سیاسی؛ خود تاکتیک‌های اعتراض و مخالفت خود را تعریف،تدوین و عملیاتی‌ میکنند ، که این خود میتواند باعث تغییرات جدی در روند سیر طولی و عرضی مناسبات و معادلات سیاسی شود که تصمیمات و استراتژی‌های آینده و تاکتیک‌های انجام آن را، به جای خود سوژه‌های اصلی‌ مبارزه و همان توده‌های مردم ،نخبگان سیاسی و الیت‌های مایل به این ایسم و آن ایسم و از ما بهترانی که فکر میکنند صلاح جامعه را بهتر از خود جامعه می‌دانند بگیرند. که در همین راستا شوک دوم پس از آکسیون برلین در کپنهاگ اتفاق افتاد که گروهی دیگر از کنشگران سیاسی مستقل آکسیون مشابهی را در آنجا عملیاتی‌ کردند.

    همچنین دامن زدن و حمایت سازنده و مایل به نقد دوستانه که از جایگاه همسنگری در مبارزات علیه هدف مشترک طبقاتی ناشی‌ میشود میتواند الگو و نقطه امیدی برای دیگر نیروهای سیاسی مستقل و مردمی کشور‌های دیگر قرار گیرد تا با تعرض و عمل مستقیم از نوع اقدام اولی‌ به منافع و مراکز سیاسی و اقتصادی دولتهای کشور‌های هدف مخالفت‌ها و اعتراضات را جهت دار تر و موثر تر کند و باعث ساختار شکنی در گفتمان‌های قالب بر فضای حاکم سیاسی بر ادبیات و نوع مبارزات جهانی‌ شود که دست و پا بسته از هراس هرگونه انگ و برچسب از سوی سیستم تن به بازی در زمین طراحی شده با قوانین مصوب و داوران تعیین شده از سوی سیستم داده اند.و این خود میتواند مارا به جایی‌ برساند که با دست زدن به آزمون و خطا استراتژی‌ها و تاکتیک‌های خود را برای مبارزه با سیستم خود طراحی کنیم که کاملا مستقل و کلکتیو صورت گرفته باشد.

    نکات بسیار دیگری می‌بایست به این متن اضافه شود که ترجیحا با استناد به سازنده و کافی‌ بودن اصل مقاله و برای بوجود آمدن فضای گفتمانی و دیالوگی بیشتر به همین مقدار بسنده میشود. باشد که آغازی برای تعریف و تدوین دکترین‌ها و تئوری‌های مستقل و ناب چپ رادیکال قرار گیرد.

    با تشکر از نویسنده و پراکسیس

    آرش دوست حسین

  2. دستمریزاد به رفقا در پراکسیس
    فقط برای یادآوری دو زوایه دیگر انتقاد ها (اونم به این خاطر که اصال مجال نشده تا به امروز به انتقاد های این هشت ماهه سرکی بکشم)

    برخی انتقاد ها هم به این سو می رفت که هزینه “چنین قانون شکنی” بسیار سنگین خواهد بود.
    اما در پاسخ باید پرسید که چرا این دلنگرانی ها درباره “چنین قانون شکنی هایی” زمانی که پناهجوهای بی کاغذ که ششصد کیلومتر را فانون شکنی کرده و پیاده روی نموده اند شامل حال این پناهجویان نمی شد؟
    مشخصا عدم وجود نگرانی های خاص و حضور پررنگ التهاب در مواقع دیگر بیانگر این منطق است:
    تا آنجایی که ستم وارد شده بر تو (پناهجو)، فقط بر تو و لایه طبقاتی مختص تو است ، و واکنش تو به این ستم با زندگی مادی من (غیر پناهجو؛ که یقینا در جامعه آلمان در جایگاه فرادست قرار دارد) نسبت تنافر دارد، هر چه می پردازی بپرداز و یقین داشته باش که از حمایت تمام و کمال من برخوردار خواهی بود. بی تفاوتی به این گونه هزینه های واقعی که بسیاری از پناهحویان معترض را به آوارگی کشانده تا حدی است که این تعبیر به ذهن متبادر می شود که:
    پناهجویی جایگاه عجیب و غریبی است که فرد حاضر در این لباس، عملا چیزی برای از دست دادن ندارد، پس جای نگرانی نیست!

    از طرفی، عده ای دیگر از آنور پشت بام افتاده بودند که :بالاخره سفارت هر کشور، خاک اون کشور محسوب می شود.
    این انتقاد در حالی میان صقحه های فیسبوکی می چرخید که پناهجویان شعار:
    “No border, No nation, Stop deportation ”
    و مفهوم تئوریک آن را تمرین کرده و می کردند تا:
    مفهایمی همچون “خاک من”، “ملیت من”، “وطن من” و غیره را در خود به چالش بکشند و به عوامل که این مفاهیم را استوار می کنند( مانند “مرزهای رسم) بتازند. کمانکه به صورت عملی، هرکدام از این پناهجویان، در اولین فدم پناهجوی شدنشان، اقدام به شکستن این مرزها! کرده اند

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *