[دریافت نسخه PDF]
بیانیه‌ی «سوسیالیست‌های انقلابی مصر» | علیه کشتارها و «فرمان» ارتش
هنگامی که مردم مصر در سحرگاه یکشنبه (۲۸جولای) پی به کشتارهای جدید بردند، به کلی شوکه شدند. این را اضافه کنید به گزارش خون‌بار وزارت داخلی و ارتش، درست چند ساعت پس از تظاهرات میلیونی در حمایت از «فرمان ارتش» از جانب مردم، تظاهراتی که به خواسته‌ی وزارت دفاع انجام شد. این نخستین اخبار از فرمان ارتش است که می‌خواهد شواهد استفاده از زور دولت در تقابل با معترضان را ماست‌مالی کند.
ما از حقوق توده‌ی مردم- همه‌ی کسانی که نظرات‌شان را به‌واسطه‌ی هر نوع ابزار بیان صلح‌آمیز، از تظاهرات و بسط‌نشینی گرفته تا اعتصاب، عنوان می‌کنند، اعلام حمایت می‌کنیم. این حقی بود که انقلاب ژانویه به برکت خون شهدای‌مان به ارمغان آورد. ما این کشتار را، که زندگی ده‌ها مست‌مند شهرستانی و جوانان اخوانی را قربانی کرد، محکوم می‌کنیم.
در میان کشته‌شدگان اخوانی‌ها خبری از رهبران آن‌ها نیست، کسانی که یا آن‌ها را بر بالای منبرها می‌بینیم و یا در شبکه‌های ماهواره‌ای تحت حمایت آمریکا که مدام در حال دعوت به خشونت به نام دین‌اند. هیچ نامی از رهبران اخوانی‌ها یا فرزندان‌شان در میان کشته‌شدگان و مجروحین به چشم نمی‌آید. با این حال، آن‌ها جوانان را وامی‌دارند تا با وحشی‌گری پلیس، که اعلام کرده که «فرمان» ارتش به معنای کشته شدن معترضان در صورت بیان اعتراض است، مواجه شوند.
اسلحه‌هایی که امروز به سمت سینه‌ی اخوانی‌ها نشانه گرفته شده به سرعت به سمت انقلابیون و معترضان علیه رژیم خواهد چرخید، معترضانی مانند کارگران و فقرا که بهترین دستاویز برای سرکوب‌اند تا چرخ‌های اقتصاد بچرخد.
اخوانی‌ها امروز همان چیزی را درو می‌کنند که با دستان وزیر داخلی‌شان کاشتند، کسی که ژانویه‌ی امسال ده‌ها نفر را کشت و همچنین عقوبت جنایت‌هایشان را علیه ساکنان ال‌مانیال، بیان‌السرایه، الجیزه و دیگر جاها می‌بینند که البته جدیدترین قربانیان‌شان شنبه در ابراهیم القاعد و یکشنبه با حمله به کلیساها ظاهر می‌شود. این جنایات موج نیرومندی از خشم مردم علیه اخوان را به وجود آورد که به واسطه‌ی ارتش و پلیس در جهت اخذ قیمومیت آن‌ها به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم منفجر شد.
نشانه‌های بازگشت رژیم دیکتاتوری مبارک بر هیچ‌کس پوشیده نیست. ما شاهد آشکارترین این نشانه‌ها در سخنرانی دیروز وزیر داخلی جدید در باب بازگشت به کار افرادی که از خدمات امنیتی دولتی اخراج شده بودند، بودیم، منظور از بازگشت به کار از سرگیری ردیابی فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی است. ما این را در تهدید به استفاده از قانون وضعیت اضطراری برای پراکنده کردن بسط‌نشینی‌ها، و مداخله‌ی ارتش در بسط‌نشینی کارگران در صنایع فولاد سوئز مشاهده کردیم.
این اقدامات به شک ما در مورد نقش دولت وقت و میزان درگیری‌اش در این جنایات دامن می‌زند، آن هم مشخصاً نقش حازم الببلاوی نخست‌وزیر که نخستین فرد حامی «فرمان» ارتش برای تظاهرات در جلوی کاخ ریاست‌جمهوری بود. این مسئله همچنین سوالاتی در مورد آن عناصری مطرح می‌کند که از جانب انقلاب به سبب مواضع‌شان پس از کشتارها کنار گذاشته شدند.
برای نیروهای نظامی غیرممکن است که بسط‌نشینی‌ها را متفرق کنند و به بحران خاتمه دهند، اما کاملا‌ً ممکن است که به عمق بحران بیفزایند. هیچ راه‌حل راستینی برای بحران کنونی انقلاب‌مان غیر از خط‌مشی‌یی سیاسی که رویکردی صریح نسبت به عدالت دوران گذار، از جمله تضمین مجازات همه‌ی کسانی که علیه حقوق مردم و انقلاب ما مرتکب جنایت شده‌اند- شخصیت‌های رژیم مبارک و شورای نظامی و نیز اخوانی‌ها و متحدان‌شان، اتخاذ کند، وجود ندارد.
خطاب ما به انقلابیون و نیروهای اجتماعی غیور و مردمان آزاده در میان کارگران، دانشجویان، متخصصان، کشاورزان و همه‌ی اقشار است. از شما تقاضا داریم که در ایجاد یک جبهه‌ی انقلابی مبارز شرکت کنید تا بتوانیم هم‌گام با یکدیگر هم با فاشیسم نظامی فزاینده رودررو شویم و هم با فرصت‌طلبی و جنایت‌های اخوانی‌ها. این جبهه باید اهداف انقلاب ژانویه و موج دوم آن در ۳۰ ژوئن علیه تمام کسانی که به انقلاب خیانت کردند- فلول ]نیروهای باقی‌مانده از رژیم مبارک[، ارتش و اخوان، به انجام رساند. جبهه‌ی انقلابی باید اهداف نان، آزادی، برابری اجتماعی و منزلت انسانی را که انقلاب در مصر برای آن‌ها به خروش در می‌آید، از آنِ خود سازد.
شکوه‌مند باد شهدا، پیروز باد انقلاب، سیه‌روی باد تمام قاتلان. همه‌ی قدرت و عظمت از آنِ مردم باد.
۲۸ جولای ۲۰۱۳
بیانیه‌ی «دفتر امور مربوط به آزار و شکنجه سوسیالیست‌های انقلابی» | «در باب کشتار قبطی‌ها»
زنگ کلیساها در زمان عبادت عصرگاهی به صدا درآمد و قبطی‌ها همراه با مسلمانان افطار کردند، در همین حین رسانه‌های دولتی درباره‌ی جنگ حماسی ملی‌گرایانه‌ی ما ویکپارچگی مردم مصر، چه مسلمانان و چه مسیحیان، آواز سر می‌دادند. با این وجود تنها یک روز بعد تلاش‌هایی از جانب هواداران رئیس‌جمهور خلع‌یدشده برای ورود به سه کلیسا در روستای دگلا در مانیا صورت گرفت که همراه بود با پرتاب سنگ و کوکتل مولوتف و شلیک گلوله به کلیسای ماری جرجیس در پُرت سعید. خانواده‌ها خواستار کمک پلیس و نیروهای امنیتی بودند اما هیچ پاسخی دریافت نکردند.
این موضع پلیس و نیروهای امنیتی شما را شوکه می‌کند- با این همه، نیروهای امنیتی که روز قبل مردم را به خاطر محافظت از آن‌ها در برابر «تروریسم بالقوه» پراکنده کرده بودند، در زمان حمله به قبطی‌ها کجایند؟
پلیس حقیقتاً در سرتاسر دوره‌ی مُرسی کجا بود- هنگامی که جنایات علیه قبطی‌های مصر با هدف اخراج اجباری آن‌ها انجام می‌شد؟ حتی یک نفر از نیروهای پلیس هم فکر نمی‌کرد که پلیس نقشی در جلوگیری از انجام آن جنایات علیه قبطی‌ها دارد، مگر زمانی که به تشییع جنازه‌ی شهدای مخصوصی حمله بردند. نیروهای امنیتی و پلیس در سرتاسر دوره‌ی شورای نظامی و عصر مبارک کجا بودند؟
و تکلیف رسانه‌های آزاد و بی‌طرف ما چیست که جنایات اخوانی‌ها را ثبت می‌کنند اما جنایات فرقه‌ای در منطقه‌ی سینا را، مانند قتل سه قبطی که در میان‌شان یک کشیش هم بود، مسکوت می‌گذارند؟ در مورد تهدیدهای افراطیون علیه قبطی‌ها چطور؟ یا شاید رسانه‌های ما به فرقه‌گرایی تمایل یافته‌اند و از تحریک آن علیه قبطی‌ها، در حالی که آن‌ها توسط تانک‌ها در ماسپرو زیر گرفته می‌شدند، دنباله‌روی می‌کنند؟
البته فرقه‌گرایی اخوانی‌ها و متحدان‌شان اتفاق جدیدی نیست، زیرا آن‌ها حامیان نزاع‌های فرقه‌ای در طول دوران شورای نظامی بودند. اخوانی‌ها در طول دوره‌ی ریاست‌جمهوری مُرسی به لفاظی فرقه‌گرایانه‌ی فتنه‌انگیز خود ادامه دادند. و هم‌اکنون، از ۳۰ ژوئن به بعد، با حمله به کلیساها و سر دادن شعارهای فرقه‌گرایانه در راه‌پیمایی‌هایشان بر جنایات خود تأکید ورزیده‌اند.
رژیم کنونی هم آفریننده و هم پشتیبان فرقه‌گرایی است، و همواره به آن به عنوان پوششی برای فساد عریانش استناد کرده، درست همان کاری که رژیم مبارک با کلیسای قدیسین کرد تا تقلب انتخابات پارلمانی خود را در سال ۲۰۱۰ پوشش دهد. رژیم کنونی از فرقه‌گرایی برای متفرق کردن صفوف انقلابیون استفاده می‌کند، همان‌طور که شورای نظامی همین کار را با حمله‌های متوالی به کلیساها انجام داد که با حمله به کلیسای اطفیح آغاز شد و با کشتار ماسپرو خاتمه یافت. آن‌ها از لفاظی فرقه‌گرایانه‌ی فتنه‌انگیز بهره می‌گیرند تا مخالفان را به عنوان دشمنان اسلام، جلوه دهند، یعمی همان کاری که رژیم مُرسی می‌کرد.
رژیم به تظاهر به بی‌خبری از مسئله‌ی قبطی‌ها ادامه خواهد داد و حکومت نیز چشمش را به روی جنایات فرقه‌گرایانه خواهد بست تا آنکه تبدیل به یک فاجعه شوند- که در این نقطه ما شاهد هیاهویی سنتی بین کشیش‌ها و شیوخ با تکرار شعارهایی دلپذیر هستیم که هیچ دخلی به جلوگیری از تکرار این جنایات ندارند.
نخستین مسئولیت حکومت، محافظت از قبطی‌ها و اماکن مقدس آن‌هاست، نه مسامحه با اخراج آنان. آیا «فرمان» دیروز از جانب تظاهرات‌کنندگان شامل چنین تعهدی نمی‌شود؟
تجارب هفته‌های گذشته با شواهد قاطع ثابت کرده که حکومت و نهادهایش نگرانی چندانی در مورد ریخته شدن خون‌های ما ندارند، خون‌هایی که در پیش چشمان پلیس و ارتش به زمین می‌ریزند در حالی که آن‌ها بارها ایستاده‌اند و از دیدن این صحنه‌ها گزندی به خود راه نداده‌اند.
اما مهم‌ترین مسئله این است که این تجربه ثابت کرده که توده‌های مردم-به‌رغم هزینه‌های گزاف- می‌توانند از حمله به حومه‌ها با کمیته‌های مردمی خود، که می‌بایست به علت قصور عمدی ارتش و پلیس در محافظت از همسایگان و خانه‌هایشان فالفور انجام می‌شد، خودداری ورزند.
اکنون ضرورت دارد که کمیته‌های مردمی‌مان را برای حفاظت از خودمان در برابر وقوع مجدد تجاوزها و فشار آوردن به دستگاه‌های حکومتی مسامحه‌کار به منظور قبول مسئولیت‌شان در حفاظت از مردم در چهارچوب قانون- بدون نیاز به اعلام «فرمان» از جانب کسی، سازماندهی کنیم.
دیروز تانک‌های ارتش در خیابان محمد محمود قاهره، در جلوی دیوارنگاری (graffiti) یادواره‌ی شهید مینا دانیل، توقف کردند تا به یاد کسانی که فراموش کرده‌اند قاتلان مینا چه کسانی بودند، به چه دلیل او شهید شد و به کدامین هدف- آورند که رویای تحقق‌نیافته و خون او را، که هیچ‌کس به عهده نگرفت، به خاطر داشته باشند.
مینا کشته شد، اما در طول تسخیر میدان تحریر که منجر به برکناری مبارک شد، هم‌صدا با دوستان مسلمان‌اش این آهنگ را خوانده بود: «انقلاب دل‌چسب و گواراست هنگامی که شما با من‌اید»- و فهمیده بود که انقلاب هرگز بدون اتحاد آن‌ها نمی‌تواند ادعای پیروز شدن داشته باشد. مینا می‌دانست که آزادی و منزلت او به ثمر نمی‌نشیند مگر با انقلاب علیه رژیم دیکتاتوری مبارک.
بگذارید راهی را به پایان بریم که مینا آغاز کرده بود، و دشمن‌مان را هر چند با صورت‌های گوناگون ظاهر می‌شود، تشخیص دهیم. اجازه دهید مبارزه‌ی او و تحقق رویایش را به خاطر بسپاریم.
۲۸ جولای ۲۰۱۳
* دو متن فوق ترجمه‌‌هایی هستند از متونی که در وبسایت رسمی «سوسیالیست‌های انقلابی مصر» منتشر شده‌اند. پراکسیس این متن‌ها را از صفحه‌ی فیسبوک مترجم برگرفته و بازنشر نموده است:
http://socialistworker.org/2013/07/29/the-militarys-new-massacres
http://socialistworker.org/2013/07/29/the-militarys-new-massacres