دسته: جهت‌یابی

از وبلاگ «دیوار نوشته» 1- سبک ارائه اخبار از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به گونه ای است که بی اختیار نوعی نفرت علیه حکومت را در بخشی از مخاطبان ایجاد می کند. چشم پوشی بر معضلات داخلی و بزرگنمایی مشکلات خارجی. ماست مالی و سرپوش گذاشتن بر وقایع و فجایع داخلی و در شیپور دمیدن و تکرار وقایع و فجایع گزینش شده خارجی. اساساً هر رسانه ای در هر کجای جهان با چنین رویکردی تولید کننده نوعی نفرت معکوس در بخشی از مخاطبان است. می توان این ارتباط میان رسانه و مخاطب را به صورتی ساده چنین فرمول بندی نمود که نفرت انگیزی رسانه نفرت زایی در مخاطب را به همراه دارد. و هرچقدر یک رسانه نفرت انگیزتر باشد نفرت بیشتری را علیه خود و سیستمی که مبلغ ادامه‌ مطلب …

«آرمین نیکنام» روندی که از کتاب‌های تاریخ مربوط به پس از کودتای ۲۸ مرداد تا همین چند سال اخیر و سپس از طریق مشاهدات شخصی به دست می‌رسد، افت فاحش نوجوانان و جوانان هر دوره نسبت به اسلافشان را بیش از هر چیز باز می‌نمایاند. به مجرد کودتا، نیروهای اجتماعی به شدت دچار فروکاستگی شدند و جو سبک‌سرانه‌ی حیرت‌انگیزی حاکمیت یافت. البته دو استثنا بسیار عمده در این میان وجود دارد. اولی یکی دوسال انتهایی فرایند انقلاب در قالب رشد نیروهای جوان سیاسی و پربار شدن سازمان‌هایی مثل چریک‌های فدایی خلق و مجاهدین خلق و شاخه‌ی جوانان جبهه‌ی ملی؛ پس از آن جنگ تحمیلی با تمام سرداران و فرماندهان جوانی که جنگ را پیش بردند و البته نوجوانانی که شناسنامه‌هایشان را هم جعل می‌کردند تا بتوانند راه به جبهه‌ها پیدا ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] تحلیلی از «پراکسیس» یک) از جنبش تا ناجنبش تظاهرات ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ بارقه امیدی بود برای احیای جنبش، به دنبال روند زوالی که پس از تظاهرات عاشورای ۱۳۸۸ بدان گرفتار شده بود. فرآیند این زوال تحمیلی خود دو مولفه عمده داشت: یکی سرکوب بی امان از سوی حکومتی وحشتزده، که سرکوب هر چه خشن تر و خونین تر را دستمایه ایجاد فضای ارعاب قرار داده بود، تا خود را در اذهان بدنه جنبش شکست ناپذیر بنمایاند و با بالا بردن هزینه های دخالتگری، امکان گسترش جنبش به لایه های وسیع تر جامعه را سد کند؛ و دیگری گفتمان سیاسی حاکم بر جنبش، وابسته به جناح اصلاح طلب، که از چندی پیشتر با ابراز نگرانی نسبت به رشد خطر «رادیکالیسم» در جنبش و امکان فراروی آن از مرزهای ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] مقدمه: طی دوره ای که «پراکسیس» بحث های نوشتاری در خصوص آسیب شناسی جنبش و جستجوی راههای بدیل برون رفت از بن بست زوال جنبش را در دستور کار خود قرار داده است (نوشته هایی که در صفحه فیسبوکی “هماندیشیپیرامونچهبایدکرد؟” منعکس شدند) بارها از سوی رفقای دور و نزدیک با این انتقاد مواجه شدیم که چرا در این نوشته ها، نگاه انتقادی به جریانات اصلاح طلب و نقد گفتمان “جنبش سبز” برساخته اصلاح طلبان این چنین وزن بالایی دارد. راهکار ضمنی همبسته با این انتقادات عموما شامل آن بود که در ارزیابی و آسیب شناسی جنبش می بایست اولا نقش کمتری برای جایگاه و کارکرد اصلاح طلبان در این جنبش قائل شد و دوما بهتر آن می بود که به جای رویکرد سلبی برجسته سازی و نقد عملکرد ادامه‌ مطلب …