در آستانه‌ی جام جهانی فوتبال: بار دیگر موجی از اعتصابات برزیل را تکان داد | ترجمه: مصی ش.

دریافت نسخه‌ی PDF

توضیح پراکسیس: مبالغ هنگفت صرف شده از سوی دولت برزیل برای میزبانی جام جهانی ۲۰۱۴، که تنها حدود ۱۱ میلیارد دلار هزینه‌ی مستقیم را شامل می‌شود، فشارهای اقتصادی بر فرودستان این کشور را هر چه سنگین‌تر ساخته است. از این رو نارضایتی‌های حاصل از این شرایط با نارضایتی‌های پیشین نسبت به سیاست‌های راست‌گرایانه‌ی دولت برزیل درآمیخته و به هم‌بندیِ اعتراضات و اتحاد وسیع اقشار فرودست و طبقه‌ی کارگر برزیل انجامیده است. متنی که در ادامه می‌خوانید، ترجمه‌ای است از گزارشی خواندنی در همین رابطه، که به اعتصابات سراسریِ اخیر و اعتراضات پیاپی و متحدانه‌ی طبقه‌ی کارگر و دیگر جنبش‌های اجتماعی در برزیل می‌پردازد. این اعتراضات که در ماه‌های اخیر با رشد زیادی همراه بوده و موفقیت‌های قابل توجهی داشته، از ابتدای ماه ژوئن دوباره اوج گرفته است. دیروز، ۱۲ ژوئن، ‌هم‌زمان که تصاویر ویدئویی خیره‌کننده‌ی مراسم افتتاح جام جهانی از شهر سائو پائولو به سراسر جهان مخابره می‌شد، انبوهی از تصاویری دیگر نیز برخی وبلاگ‌ها و شبکه‌های مجازی را به تسخیر درآورد. این تصاویر مملو از صحنه‌هایی بود که یورش دستگاه سرکوبِ عریض و طویلِ دولت برزیل به هزاران معترض حاضر در خیابان‌های شهر سائو پائولو (و تعدادی دیگر از شهرها) را نشان می‌داد. به گواهی این تصاویر، پلیسِ دولت برزیل در سرکوب اعتراضات دیروز خشونت افسار-گسیخته و کم‌نظیری را به نمایش گذاشت، که حتی شلیک مستقیم گلوله‌های پلاستیکی و گاز اشک‌آور علیه معترضان را نیز شامل می‌شد. با این حال، اعتراضات همبسته‌ی‌ مردمیِ این روزهای برزیل بیانگر آن است که «مردم متحد» به وسط «زمین» آمده‌اند و این «بازی» ادامه دارد.

* * *

در آستانه‌ی جام جهانی فوتبال: بار دیگر موجی از اعتصابات برزیل را تکان داد

چند روز پیش از شروع بازی‌های جام جهانی، تبلیغات تلویزیونی سعی بر این دارد که به هر قیمتی «فوتبال برزیل» را در سر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فصل خبر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها قرار‌ دهد و در همین هنگام دولت در تلاش است تا تصویر یک جام جهانی خوب را به مردم بفروشد. هیچ‌کس نمی‌تواند نارضایتی توده‌‌‌ها را، که شاید حتی به تماشای مسابقات بروند، پنهان کند؛ البته اگر بازی‌های جام جهانی در هر کشور دیگری با شرایطی همچون قیمت‌های گزاف بلیط، وجود سیل، صف‌های طولانی در بیمارستان‌ها، مدارس ویرانه، حمل و نقلِ گران و نامطمئن، نداشتن مسکن، فساد مالی، و جدیدا هم مشکل کمبود آب، قطع مقطعی برق، کم شدن قدرت خرید و وجود تورم بالا برگزار می‌شد، موجی از نارضایتی‌ها برمی‌انگیخت. بنابراین، دولت برای جلوگیری از بازنماییِ این تناقض‌‌‌ها و تضاد‌‌ها‌ی اجتماعی که در بطن زندگی واقعی کشور وجود دارد، و برای جلوگیری از اقدامات عمومی، از قبیل اعتصاب‌ها و ناآرامی‌ها‌ی اجتماعی در فاولا (زاغه‌نشینان)، از روش‌های سرکوب‌گرانه و خشن و بی‌نهایت گرانی از جمله به کارگیری ارتش زمینی و دریایی استفاده می‌کند.

موجی از اعتصابات کشور را فراگرفته است!

در هفته‌های اخیر، اعتصاب‌های متوالی در سپهر سیاسی برزیل توجه همگان را به خود جلب کرده است. معلمین مناطق سائو پائولو از یک ماه پیش با درخواستِ افزایش حداقل حقوق‌ شان، که ۳۰۰۰ رئال (واحد پول برزیل) است، در اعتصاب به سر می‌برند. رانندگان اتوبوس ریو دو ژانیرو، قدرت خود را با تلفیقِ [خلاقانه‌ی] اعتصابات پراکنده همراه با برپایی صفوف اعتصاب صدها نفری به نمایش می‌گذارند؛ آنها خواهانِ افزایش چهل درصدی حقوق خود هستند. کارکنان دانشگاه سائو پائولو در یک مجمع عمومی که دو هزار نفر در آن شرکت داشتند، تصمیم گرفتند تا از تاریخ ۲۷ مه دست به اعتصاب بزنند؛ تصمیمی که در سایر دانشگا‌‌‌ه‌های دولتی استانِ سائو پائولو نیز به اجرا گذاشته شد.کارگران و کارمندان چندین بخش خدمات عمومی، از جمله تمام کارگرانِ خدمات اجتماعی دولتی و همچنین کارگران وکارمندان متروی سائو پائولو، یا از مدتی قبل در اعتصاب به سر می‌برند و یا تهدید کرده‌اند که در هفته‌های پیش رو دست به اعتصاب خواهند زد.

اعتصاب رانندگان اتوبوس سائو پائولو این تابلو (تابلوی اعتصابات گسترده) را در صحنه‌ی ملی کامل می‌‌‌کند و نشان می‌دهند که نه تنها مبارزات طبقاتی رو به افزایش است، بلکه با کاهش نفوذ سندیکاها و روش‌های رهبری اتحادیه‌ها [و در نتیجه] رادیکال‌ شدن روش‌های مبارزاتی هم روبرو هستیم. زمان آن رسیده است که رانندگان اتوبوس‌های سائو پائولو رهبران اتحادیه‌هایشان را به کناری نهند و روش‌های جدیدی از مبارزه را –که خود ابداع کرده‌اند- به عمل درآورند؛ که بر مبنای این روش، رانندگان اعتصابی اتوبوس‌ها‌یشان را از محل توقف اتوبوس‌ها خارج کرده و در راه‌های ترمینال اصلی و خیابان‌های اصلیِ بزرگترین شهر کشور قرار داده و [از این طریق] حمل و نقل را متوقف می‌کنند.

پس از پیروزی رفتگران ریو دو ژانیرو که موفق شدند افرایش حقوق ۳۷ درصدی را همراه با امتیازات دیگر به دست آوردند، و در طی اعتصابات دیگری که در جریان است، آگاهی عمومی‌ای در بین کارگران در حال شکل‌گیری است؛ [که بیانگر این است]: اینک روشن شده است که می‌توان افزایش دستمزدی بسیار بیشتر از رقم ناچیز یک یا دو درصد بالاتر از نرخ تورم رسمی، که در سال‌های اخیر در طی مذاکرات بین رهبران اتحادیه‌ها و کارفرمایان کسب می شد، به دست آورد.

حمله به بخش‌های صنعتی کشور را متوقف کنید!

در بخش صنعت اتوموبیل، کارفرمایان رکورد سودآوری را در سال‌های اخیر داشتند و در ضمن از یارانه‌های آن‌چنانی دولتی نیز برخوردار بودند و سرمایه‌‌‌گذاری‌های بزرگی نیز انجام دادند، اما به شانتاز خود در مقابل کارگران با بیان این‌که فروش کاهش یافته ادامه می‌دهند، تا بتوانند هزینه‌ی تولید را باز هم کاهش دهند. و موجی از بیکاری یا مرخصی‌های اجباری را به بسیاری از کارگران تحمیل کنند و [از این راه] طرح‌های خود را در اکثر کارخانه‌ها پیاده سازند.

دولت دیلما روسف در حال نهادینه کردنِ یک لایحه‌ی‌‌ قانونی است که به نهادینه شدن تعلیق قراردادهای کاری می‌انجامد. این لایحه به کارفرمایان اجازه می‌دهد تا در دوران بیکاری موقت تنها نیمی از دستمزد کارگران را بپردازد، و در عین حال بتواند از یارانه‌های دولتی بهره‌مند شود. این‌چنین است که دولت حزب کارگران با [اجرای این قانون در راستای] اصلاح بازار کار به پیاده‌ کردن یکی از پروژه‌های تاریخی راست برزیل دست می‌زند، و به دنبال عمومی کردن آن در سطح ملی‌ست؛ قانونی که قبلا فقط به یک دوره‌ی حداکثر پنج ماهه محدود بود و تنها در چند کارخانه اجرا شده بود، هم اکنون در حال عمومی شدن است و این در واقع یک حمله‌ی خشن علیه زندگی و شغل کارگران است.

در کارخانه‌ی مرسدس بنز در شهر سائو برناردو دوکامبو، جایی که کارگران و کارمندان با تهدیدِ اخراج چندهزار نفره روبرو هستند و حتی مجبور به قبول استعفای «داوطلبانه» می‌شوند، اعتصابات قابل توجهی صورت گرفت که اراده‌ی این کارگران برای مبارزه و مقاومت در مقابل این حملات را به نمایش گذاشت.

۱۵ مه، روزی برای بازگشت به دوران رویدادهای ملی!

در تاریخ ۱۵ مه، رویدادی ملی در بر دارنده‌ی اعتصاب‌های متعدد به وقوع پیوست که همراهی و همگرایی سراسری جنبش‌ها‌ی اجتماعی را ممکن ساخت، که این به هم پیوستنِ تظاهرات جوانان مترقی، اقدامات اعتراضیِ کارگران و جنبش‌های اجتماعی دیگر همچون جنبش «بی‌سرپناهان»، منجر به این شد که بسیاری از شاهراه‌ها و مسیرهای دسترسی در شهر‌ها‌یی مثل سائو پائولو و برازلیا مسدود شود. در سائو پائولو ۱۵۰۰ کارگر تعمیر و نگهداری مترو کارشان را متوقف کردند و در مرکز شهر به تظاهرات پرداختند. صفوف کارگران فولاد در جنوب و در شرق شهر نیز جلوه‌ی خاصی به این روز داد؛ تظاهرات عظیم معلمین نیز توانست مراکز مهمی از شهر را بلوکه کند.

از ۷ سپتامبر تا به حال، روز تظاهرات عظیمی مانند ۱۵ مه دیده نشده بود. با وجود تلاش‌های رسانه‌ها و دولت برای این که وقایع این روز را ضعیف و با حضور اقلیت «ناچیز» توصیف کنند، آنها قادر به پنهان کردن ترس خود از تقویت اتحاد بین جوانان [معترض] و اعتصابات کارگری و جنبش‌های اجتماعیِ رزمنده‌ی دیگر در خیابان نشدند؛ به هم پیوستنی که نه تنها شعله‌ی تظاهرات عظیم سال گذشته را فروزان کرد، بلکه این بار [نقش‌آفرینی و] مرکزیتِ بیشتر طبقه‌ی کارگر را هم به همراه داشت. و این ترس در اثر بحران‌های متعددی تشدید می‌شود؛ از جمله: استادیوم‌های ورزشی و سازه‌های [مرتبط] دیگری که کامل نشده‌اند، قطع شدن آب که هر روز تشدید می شود، و همچنین انفجار شورش‌های مردمی در شهرهایی که میزبان رویدادها هستند.

اتحادیه های کارگری ملزم به دعوت یک اعتصاب ملی هستند!

با در نظر داشتن آنچه بیان شد، سندیکاهای مخالفِ حکومت؛ مانند ث.اس.پ. کنلوتاس¹ (به رهبری پ.اس.ت.یو.²) و مجمع بین سندیکائی (به رهبری پ.اس.او.ال.³) از  ث.یو.ت⁴، ث.ت.ب.⁵ و سندیکای نیرو، باید در راستای یکی کردنِ صف‌آرایی‌ها و مبارزات جاری و از سرگیری خواسته‌های خیزش ژوئن سال پیش، برای یک اعتصاب در سطح ملی فراخوان دهند. اعتصابی متشکل از بدنه‌ی اتحادیه‌‌ها، و همراه با صفوف اعتصاب و تظاهرات صدها و هزاران کارگر که خواسته‌های خودشان را، به دور از بوروکراسی اتحادیه‌ها و کارفرمایان و دولت، حمل کنند.

این فراخوان می‌تواند برای همه‌ی فعالین رزمنده‌ی پیکار طبقاتی که در اتحادیه‌هایشان مشغول مبارزه هستند، بسیار ارزنده باشد؛ تا از این طریق فرصتی برای بسیاری از کارگران فراهم کنند که به تجربه عملی در گرماگرم مبارزه‌ی طبقاتی دست ‌یابند، و آنها را ترغیب کنند تا به اعتصاب سراسری بپیوندند و یا این که تکانه‌ای به آنها وارد کنند. این فراخوان حتی می‌تواند از این هم قدرتمندتر باشد، خصوصا اگر با همراهی مهمترین و پرجمعیت‌ترین اتحادیه یعنی ث.اس.پ. کنلوتاس و مجمع بین سندیکائی برگزار شود، در کنار سایر بخش‌های صنعتیِ در حال مبارزه، از قبیل: کنفدراسیون کارگران خدمات دولتی، اتحادیه‌ی معلمین ریو دو ژانیرو، کارگران فولاد سائو خوزه، و به ویژه اتحادیه کارگران در سائو پائولو که قدرت فلج کردن بزرگترین شهر کشور و قلب بازی‌های جام جهانی را دارد؛ به نحوی که منجر به راه‌اندازیِ یک بحران سیاسی با ابعاد بین‌المللی گردد. این [اقدام گسترده و به‌موقع] می‌تواند نمونه‌ا‌ی مثال زدنی در تاریخ مبارزات کارگری در برزیل شود.

اگر در طول روزهای پیش روی جنبش در سطح ملی، اتحادیه‌ها این فراخوان را در سراسر کشور ارائه دهند و خود اتحادیه‌ها اعضای خود را به اعتصاب فرا بخوانند، این حرکت می‌تواند به یک اعتراض سراسری عظیم تبدیل شود که پیام مهمی با خود دارد و آن این است که: می‌توان از برپایی اعتراضات صنفیِ هر بخش [کارگری] فراتر رفت و حول خواست‌های مشترک متحد شد. خواست‌هایی همچون:

• تقاضای عمومی افرایش چهل درصد‌ی حداقل حقوق (۳۰۰۰ رئال)، همان کاری که رفتگران ریو انجام دادند؛ همچنین افرایش دستمزد به طور اتوماتیک با توجه به میزان افرایش هزینه‌های زندگی.

• ملی کردن حمل و نقل، و افزایش بودجه‌ی آموزش تحت کنترل کارگران و کاربران. لغو پرداخت بدهی‌های عمومی، [و در عوض،] اخذ مالیات تدریجی بر درآمد سرمایه‌دارها. ملی کردن آموزش خصوصی و پایان دادن به کنکور برای ورودی به دانشگاه‌ها.

• الغای هرگونه انعطاف‌پذیری شرایط کار و اخراج‌ در صنایع! الغای عمومی‌سازیِ تعلیق قرار‌داد کار.

• هر عضو جامعه، از جمله نماینده‌ی مجلس و قاضی و کارمندان عالی‌رتبه، همان‌قدر حقوق بگیرد که معلمین و کارکنان بهداشت و حمل و نقل دریافت می‌کنند.

 

یکم ژوئن ۲۰۱۴

این متن ترجمه‌ای است از این منبع:

http://www.ccr4.org/A-quelques-jours-du-debut-du-Mondial-une-vague-de-greves-secoue-le-Bresil