«در سال‌ها اخیر، گونه‌ی جدیدی از نبرد در فلسطین شکل گرفته است. نبرد بدون خشونت علیه دیواری که دولت اسراییل در حال ساختن آن است.» (1)
دیوار یا همان «دیوار حائل» یکی از بزرگترین تهدید‌هاییست که فلسطینیان را تهدید می‌کند. ساختن این دیوار عملیات نسبتا بدون خشونتی بود زیرا برخلاف آنچه در گذشته دیده‌ایم، این یک عملیات تماما نظامی علیه مردم نیست بلکه جنگی بی‌صدا علیه مردم و زمین‌هایشان و به منظور تسلط به زمین‌هاست. این دیوار، وضعیت را چنان برای فلسطینیان غیرقابل تحمل می‌کند که آنها را تنها با یک راه‌حل روبرو می‌کند: «ترک سرزمین‌شان» در‌ابتدای قرن بیست و یکم با شدت گرفتن حمایت‌های نظامی آمریکا، دولت اسراییل به این فکر افتاده‌است که پاسخ نهایی را یکبار برای همیشه به مسئله‌ی فلسطین پیدا کند.
در پانزدهم می سال ۲۰۰۴ گروهی از آنارشیستها و کمونیست‌های اسراییلی تجمعی برگزار کردند که در قطعنامه‌ی این تجمع چنین آمده بود : «راه حل دو دولت نه منجر به تامین امنیت مورد نظر دولت اسراییل برای شهروندانش می‌شود و نه فلسطینی‌ها را به استقلال مطلوبشان می‌رساند. این راه حل فقط و فقط بخشی از چینش‌جهانی جدید که مدنظر قدرت‌های جهانی را تامین می‌کند. هر رفتاری نیز که در قالب آن، شهروندانی باشند که‌تحت عناوینی غیز از [یهودی با تمام حقوق] از برخی حقوقشان محروم شوند، مصداق آپارتاید است.» این تجمع چهارسال پس از آن برگزار گردید که ایهود باراک، نخست وزیر حزب کارگر، پروژه‌ی ساخت یک «مانع» را با شعار «ما اینجاییم، آنها آنجا» امضا کرد. آریل شارون، از آنجایی که این امر را مخالف رویای «اسراییل بزرگ» می‌پنداشت با آن مخالفت می‌کرد. نخستین نقشه‌ی طرح در سپتامبر ۲۰۰۲ منتشر شد و در مارچ ۲۰۰۳ شارون طرح گسترش آنرا اعلام کرد. در جولای سال ۲۰۰۳، بالغ بر ۱۴۰ کیلومتر از ۷۲۸ کیلومتر مورد نظر را با هزینه‌ی ۴ میلیون دلار در کیلومتر ساخته شده بود.
«آنارشیست‌های ضد دیوار» (Anarchists Against The Wall: AATW) که متشکل از عده‌ای از شهروندان اسراییلی و فلسطینی است، معتقد است که در مقابل دیوار باید گونه‌ی جدیدی از مقاومت شکل بگیرد. در هنگام ساخت دیوار، ساکنین نواحی نزدیک ، هر روز صبح با صدای بولدوزرها خود را به محل کار می‌رسانند و با صف بستن در مقابل سربازان و تجهیزات آنها مانع پیشرفت کار می‌شوند. این تجمعات با پرچم‌های فلسطین، سرودهای‌مقاومت و… همراهست. پس از هربار متفرق شدن توسط سربازان اسراییلی، پس از مدتی تجمع دوباره شکل اولیه‌اش را باز می‌یابد و بعضا نیز با رفتارهای خشونت‌آمیز سربازان اسراییلی و تیراندازی گلوله‌های پلاستیکی همراه می‌شود. اما «آنارشیست‌های ضددیوار» معتدند که راه حل صلح‌آمیز بهترین گزینه است. براساس آمارهای این گروه، در تمام مدت فعالیت، جز عده‌ی معدودی از دستگیری‌های کوتاه مدت و مجروحیت‌های سطحی، معترضین اسراییلی و فلسطینی متقبل هیچ هزینه‌ی سنگینی نشده‌اند. در‌حالی که سربازان اسراییلی نمی‌دانند که با زنان، مردان، کودکان و نوجوانانی که فقط در مقابلشان ایستاده‌اند چطور باید برخورد کنند.
«آنارشیست‌های‌ضددیوار» در بخشی از بیانیه‌ی اعلام موجودیت‌شان در ژانویه‌ی سال ۲۰۰۴ می‌نویسند:
«سعی ما بر اینست که تغییراتی که در راهشان مبارزه می‌کنیم را زندگی کنیم. ما با حداکثر همکاری و بدون هیچ رهبری فعالیت می‌کنیم. تصمیمات ما به واسطه‌ی وفاق همگانی و براساس توانایی‌های اعضایمان گرفته می‌شود. ما معتقدیم که عدالت و برابری، به واسطه‌ی توافق داوطلبانه میان مردم محقق می‌شود و دولت‌ها، تنها ابزارهایی تهاجمی هستند برای اعمال اقتدار هر چه بیشتر به طبقات و قومیت‌های تحت سیطره.»Top of Form
بهمن ۱۳۹۱
* این متن پیش‌تر در ویژه‌نامه «فلسطین» توسط پراکسیس منتشر شده بود. نسخه‌ی پی.دی.اف جزوه را می‌توانید از لینک زیر دریافت کنید:
http://docs.praxies.org/Palestin_Praxis.pdf
پی نوشت:
(1) عبارت آغازین این متن برگرفته از فرازی ار متن بیانیه اعلام موجودیت این گروه است. برای آگاهی بیشتر از باورها و مشی سیاسی و نیز فعالیت های این گروه به وسایت گروه در نشانی زیر رجوع کنید: