پراکسیس

«آرمین نیکنام» روندی که از کتاب‌های تاریخ مربوط به پس از کودتای ۲۸ مرداد تا همین چند سال اخیر و سپس از طریق مشاهدات شخصی به دست می‌رسد، افت فاحش نوجوانان و جوانان هر دوره نسبت به اسلافشان را بیش از هر چیز باز می‌نمایاند. به مجرد کودتا، نیروهای اجتماعی به شدت دچار فروکاستگی شدند و جو سبک‌سرانه‌ی حیرت‌انگیزی حاکمیت یافت. البته دو استثنا بسیار عمده در این میان وجود دارد. اولی یکی دوسال انتهایی فرایند انقلاب در قالب رشد نیروهای جوان سیاسی و پربار شدن سازمان‌هایی مثل چریک‌های فدایی خلق و مجاهدین خلق و شاخه‌ی جوانان جبهه‌ی ملی؛ پس از آن جنگ تحمیلی با تمام سرداران و فرماندهان جوانی که جنگ را پیش بردند و البته نوجوانانی که شناسنامه‌هایشان را هم جعل می‌کردند تا بتوانند راه به جبهه‌ها پیدا ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] ما از میان مردم و از دل مبارزات مردمی عصر خود برخاسته‌ایم؛ از دل جنبش‌ها و خیزش‌هایی که به دلیل استمرار هولناکِ موقعیت سلطه و استثمار و ستمْ ناگزیر در امتداد آرمان‌های انقلاب‌های ناتمام‌مان بودند. ما نه فقط در همراهی با این جنبش‌ها و ایستادن در کنار سویه‌های مترقی آنها آموختیم و بالیدیم؛ بلکه در بازخوانی نقادانه‌ی آنها، کاستی‌هایشان در میدان دادن به مبارزات فرودستان و ستمدیدگان را به نقد کشیده‌ایم و به بحث نهاده‌ایم. ما با نفی متعین تجربیات مبارزاتی موجودْ به فراتر رفتن از آنها و گشودن درهایی می‌اندیشیم که از میان مردم و به میانجی «سیاستْ» راه به سوی زایش «مردم» دارند؛ همان‌هایی که برای رهایی از بار رنج و ستم دایمی‌شان، هیچ چاره‌ای ندارند جز آنکه با رهایی خودْ همگان را رها سازند. ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] تحلیلی از «پراکسیس» یک) از جنبش تا ناجنبش تظاهرات ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ بارقه امیدی بود برای احیای جنبش، به دنبال روند زوالی که پس از تظاهرات عاشورای ۱۳۸۸ بدان گرفتار شده بود. فرآیند این زوال تحمیلی خود دو مولفه عمده داشت: یکی سرکوب بی امان از سوی حکومتی وحشتزده، که سرکوب هر چه خشن تر و خونین تر را دستمایه ایجاد فضای ارعاب قرار داده بود، تا خود را در اذهان بدنه جنبش شکست ناپذیر بنمایاند و با بالا بردن هزینه های دخالتگری، امکان گسترش جنبش به لایه های وسیع تر جامعه را سد کند؛ و دیگری گفتمان سیاسی حاکم بر جنبش، وابسته به جناح اصلاح طلب، که از چندی پیشتر با ابراز نگرانی نسبت به رشد خطر «رادیکالیسم» در جنبش و امکان فراروی آن از مرزهای ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] مقدمه: طی دوره ای که «پراکسیس» بحث های نوشتاری در خصوص آسیب شناسی جنبش و جستجوی راههای بدیل برون رفت از بن بست زوال جنبش را در دستور کار خود قرار داده است (نوشته هایی که در صفحه فیسبوکی “هماندیشیپیرامونچهبایدکرد؟” منعکس شدند) بارها از سوی رفقای دور و نزدیک با این انتقاد مواجه شدیم که چرا در این نوشته ها، نگاه انتقادی به جریانات اصلاح طلب و نقد گفتمان “جنبش سبز” برساخته اصلاح طلبان این چنین وزن بالایی دارد. راهکار ضمنی همبسته با این انتقادات عموما شامل آن بود که در ارزیابی و آسیب شناسی جنبش می بایست اولا نقش کمتری برای جایگاه و کارکرد اصلاح طلبان در این جنبش قائل شد و دوما بهتر آن می بود که به جای رویکرد سلبی برجسته سازی و نقد عملکرد ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] اشکان خراسانی   میرحسین موسوی تنها چهره شاخصی است که در طول دو سال و اندی حیات جنبش سبز، رفته رفته بر اعتبار مردمی اش افزوده شد. خواه مردمی که سعی داشتند او را از صندوق بیرون بکشند، خواه منتقدینی که اساس حضور این شخص را در جنبش، به واسطه پیوند تاریخی اش، خلاف موازین یک جنبش مردمی در راستای تحول بنیادین و رادیکال می دانستند. به نظر نگارنده، نه پایبندی تمام عیار میرحسین به خواسته های مردم (که تاریخ این دو سال ناقض قطعیت این پایبندی است)٬ بلکه تلاش غیر قابل انکار او در همراهی با خواسته های مردم باعث شد پس از سال ها، وزن بی سابقه ای به یک شخصیت سیاسی داده شود. جدا از تلاش او برای همراهی، اتفاقاتی روند مذکور را تسریع ادامه‌ مطلب …