پراکسیس

[دریافت نسخه PDF] خرده گیران در راه مانده گانند تاثیر پذیری هر نویسنده ای از پیشینیان خود اجتناب ناپذیر است. گو اینکه عده ای خود را از هر نوع تاثیری مبرا می شمارند، لیکن بزرگان چندان کوششی در پنهان ساختن رد پای دیگران بر سطور خود نوشته شان ندارند. وسواسی می شود این داستان تاثیر پذیری و مایه ی جست و جو پی گیری و ای بسا در لحظاتی، سخیف شدن! به طرزی پیش پا افتاده به جست و جو در بین سطور می گردیم تا اثبات کنیم: هان، فلانی هم بله!! این “هان فلانی هم بله” پیش از آنکه به روشنی سخافت مخذولان را برآراید، ارتفاع سوژه ی تحت پیگرد را نشان می دهد. ما پس از آنکه می گردیم و می گردیم تازه در می یابیم که فلانی ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] هیچ توجیه «فرهنگی، سینمایی، فستیوالی!» برای تأیید نژادپرستی، اشغالگری و نفی حقوق مردم فلسطین کارآیی ندارد. هستند کسانی که ۶۰ سال مبارزه عادلانه فلسطین را نادیده می‌گیرند و فراموش می‌کنند که به گفته شلومو ساند، نویسنده و مورخ اسرائیلی: «طرفی که صلح نمی خواهد اسرائیل است». آنان حمایت از نیروی جنگ‌ افروز و نژادپرست را برگزیده‌اند. اما … ما با نویسنده و سینماگر اسرائیلی، آریلا آزولای، هم‌صدا هستیم که در متنی شعرگونه می نویسد: «ما همه فلسطينى هستيم!» «فراخوان به همۀ آنان كه سابقاً در آفريقاى جنوبى هرگز سياهان را در مبارزه‌شان تنها نگذاشتند زمانى نه چندان پيش، در آفريقاى جنوبى، اگر از سفيدان بوديم، كشتار شهروندان سياه و خشونتى كه در تخريب خانه‌هاشان به كار مى‌رفت، حتماً ما را به خشم مى‌آورد، بسيارى از شهروندان يهودى ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] آنچه که می‌خوانید ترجمه‌ی متنی است که از سوی گردانندگان کارزار «بایکوت، عدم سرمایه گذاری، و مجازات» علیه اسرائیل، برای معرفی این  کارزار، در وبسایت رسمی  ‌BDS  منتشر شده است: * * * کارزار جهانیِ بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم علیه اسرائیل (تا زمانی که اسرائیل به قوانین جهانی و حقوق فلسطینیان تن دهد) از سوی جامعه‌ی مدنی فلسطین در سال ۲۰۰۵ راه اندازی شد و «توسط کمیته‌ی ملی فلسطینیِ BDS» (با نام مخفف BNC) اداره می‌شود. BDS یک استراتژی است که به مردم آگاه جهان امکان می‌دهد تا در مبارزات فلسطینیان برای عدالت نقش ایفا کنند. برای چندین دهه اسرائیل حقوق بنیادین فلسطینان برای آزادی، برابری و خود تصمیم گیری را از طریق پاکسازی نژادی، سیاست‌هایِ استعماری، تبعیض افراطی و اشغال نظامی انکار کرده است. به رغم محکومیت‌های ادامه‌ مطلب …

دریافت نسخه PDF بخش عمده­‌ای از چپ ایران را در رویکردش به وضعیت سیاسی کنونی می­‌توان به دو بخش تقسیم کرد: یک بخش به همه­‌ی بازی­‌های درون حکومتی بی­‌اعتناء است، به هر گونه دعوای درونی جناح­‌های حکومتی بدبین است و نمی­‌تواند یا نمی­‌خواهد تاثیرات آن را بر امکان پدید آمدن تحرکات توده­‌ای ببیند و تصدیق کند. بخش دومی هم هست که عملاً چشم به بالا دوخته است و هر گونه تحرک، فعالیت و خلاقیت را فقط و فقط از رهگذر تقویت هژمونی جناح اصلاح­‌طلب می­‌داند و برنامه و سیاست خود را دادن دست آشتی «موقت» و انتقادی به کسانی می­‌داند که بنا به اعتراف خودشان طبقه­‌ی کار و زحمت در کشور را به وقت حکم‌رانی خود خلع سلاح کردند. این رویکرد دوم به نظر می‌رسد فعال­‌تر از رویکرد نخست با ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] نلسون ماندلا را همه می‌شناسند، اما آفریقای جنوبی را نه *!‌ البته به لطف «آگاهی‌» رسانیِ عمومی تقریبا همه‌ی جهانیان نام آفریقای جنوبی را در پیوند با کلمه‌ی جادویی «آپارتاید» شنیده‌اند، همان که ماندلا چهره‌ای قهرمان در مبارزه با آن معرفی شده بود (که شاید بود). گو اینکه نام ماندلا آن قدر بزرگ شد تا چند دهه مبارزات پر کشاکش «کنگره ملی آفریقا» و جنبش توده‌ای علیه تبعیضات سیتماتیک (که فراتر از رنگ پوست بود) زیر سایه برود. باری همه می‌دانند که ماندلا در اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ سهم بزرگی در سقوط نظام منحط آپارتاید و جایگزین‌سازیِ آن با رژیم سیاسیِ تازه‌ای داشت (گو اینکه او را -در کسوت قهرمان- تا مرتبه‌ی یگانه عاملیت این تحول بالا می‌برند). و باز به لطف خبرپراکنیِ رسانه‌‌های فراگیر همه ماندلا را ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF ] مقدمه. عده‌ای بر این اعتقادند که ما دیگر «نمی‌توانیم» انقلاب کنیم، ما تنها می‌توانیم در رویای انقلاب زندگی کنیم. این دسته را من انقلابیون نوستالژیک می‌نامم. براي آنها انقلاب ابژه‌ی ازدست رفته و مفقودي در گذشته است. دسته‌ای بر این اعتقادند که ما دیگر «نمی‌خواهیم» انقلاب کنیم (نه اینکه نمی‌توانیم بلکه نمی‌خواهیم)؛ اینان انقلابیون پشیمان هستند. دسته‌ای بر این اعتقادند که ما دیگر نمی‌توانیم انقلاب کنیم اما مجبوریم که از انقلاب صحبت کنیم. اینان چونان روحانیونی هستند که می‌دانند خدا مرده است، اما با این حال خود را مجبور و موظف می‌دانند از آن سخن بگویند. اینان انقلابیون متقلب هستند. دسته‌ای هستند که می‌گویند ما می‌توانیم انقلاب کنیم، اما نه اکنون و اینجا بلکه به وقت و موقعیت مناسب. اينان انقلاب را به آينده حواله مي‌دهند. ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF ] مقدمه این بار هم در مقطع پیش از انتخابات ریاست جمهوری به طور چشمگیری شاهد همان رویه‌ای بودیم که هر چهار سال یکبار همچون نمادی از چرخه‌ی عقیم سرنوشت جمعی ما تکرار می‌شود: بار دیگر فراگیرسازی تصویری آخر‌الزمانی از شرایط موجود، دستمایه‌ی بسیج عمومی مردم برای شرکت در انتخابات قرار گرفت؛ مردمی که بی‌گمان بخشی از مشکلات و نگرانی‌های بی‌پایان خویش را در چنین تصویری باز می‌یابند. جریان‌های رسانه‌ای غالب در حوزه‌ی اپوزیسیون «مقتدر» نظام، این بار در همپوشانی تأمل انگیزی با فضای کنشگری (عموما مجازی) تمام توان خود را به کار گرفتند تا انتخابات را به سان یگانه مجرای تاثیرگذاری سیاسی جلوه دهند؛ و کوشیدند به مخاطبان خود بقبولانند که شرکت در انتخابات مصداق به کارگیری حق شهروندیِ انکار شده‌ی آنهاست و عقلانیت سیاسی حکم ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF ] فضای سیاسی شاهد واپسین مجادلات و گمانه‌زنی پیرامون انتخابات بر اساس دو گانۀ تحریم/مشارکت است. آنچه دست کم در ساحت رسانه‌ها به نظر می‌آید حاکی از برتری کمّی و نه الزاماً گفتمانیِ موافقان شرکت در انتخابات است. آنچه در روزهای اخیر در جبهه موافقان حضور در انتخابات برجسته شده است، تن دادن آنها به یک تلاش نظری طاقت‌فرسا، سبک و سنگین کردن صدها استدلال، برهان، منطق و در نهایت استنتاجِ الزام شرکت در انتخابات بوده است. آنها به فراخور همین ادعا مخالفان شرکت در انتخابات را فاقد استدلال یا دست کم فاقد استدلال‌های «جدی» توصیف می‌کنند. این در حالی است که مخالفان انتخابات، عموماً تصمیم خود را نه در این دو هفتۀ مانده به انتخابات، بلکه سال‌ها و دست کم ماه‌ها ست اتخاذ کرده‌اند [تاکید می‌کنم ادامه‌ مطلب …