دریافت نسخهی PDF
طیِ روزهای اخیر هزاران یهودیِ اتیوپیاییتبار در اعتراض به تبعیض نژادی در اسرائیل دست به تظاهرات زدهاند. این تظاهرات که در اعتراض به انتشار ویدئویی از برخورد خشونتبار پلیس با یک سرباز اتیوپیایی1 از اورشلیم آغاز گشته و سپس به خیابانهای مرکزی تلآویو کشیده شده است، تا کنون چندین مجروح و تعداد زیادی بازداشت در بر داشته است. در حالیکه تظاهراتکنندگان خشمگین با بطریهای شیشهای، صندلی و سنگ به سمت پلیس حمله میکنند، پلیس نیز به وسیلهی گازهای اشکآور و بیحس کننده سعی در مهار تظاهرات و جلوگیری از گسترش هر چه بیشتر آن دارد. در حالیکه مقامات امنیتی، تظاهراتکنندگان را به «اوباشیگری» متهم کردهاند، رئیس پلیس نیز با استفاده از ادبیاتی مشابه گفته است اینها تنها بخشی کوچک و خشونتطلب از جمعیت بزرگ صلحطلب مهاجران هستند که با حمله به پلیس و تخریب اموال عمومی خودشان را مستقیما در برابر قانون و جامعهی مدنی قرار دادهاند.
به گزارش روزنامهی آفتون بلادت چاپ سوئد، تشخیص صحت ادعاهای پلیس از بررسی رسانههای اسرائیلی و آمریکایی به سختنی امکانپذیر است. به ویژه این که برخی از تظاهراتکنندگان -از جمله یک زن مهاجر- معتقدند که این تظاهراتی است برای برابریخواهی2 فرد دیگری به یکی از خبرنگاران گفته است تنها زمانی میتوان از تبدیل این تظاهرات به «بالتیمور» دیگری جلوگیری کرد که طرف مقابل دست از خشونت بردارد و به خواستههای آن گوش فرا دهد. برخی از افراد حاضر در این تظاهرات اذعان میکنند که این خشونتها نشانهای است از سالها استیصال که گریبان مهاجران را گرفته است.
یک مهاجر اتیوپیایی با اشاره به ویدئوی منتشرشده میگوید، ما با تجلی فاشیسم مواجهیم. اینجا بر اساس رنگ پوستمان به شهروندانی درجه دوم تبدیل شدهایم که نگاههای نژادپرستانهْ ما را به ضعف و سکوت وامیدارد. فرد خشمگین دیگری نیز معتقد است باید مردم در قبال این نژادپرستی آشکار آگاه شوند و قوانین بر اساس مطالبات ما تغییر یابد.
اما آنچه اکنون مشاهده میشود نخستین مورد از اعتراضات مهاجران اتیوپیاییتبار نیست. در سال دو هزار و دوازده نیز بنا بر تصمیم دستهجمعی بخش بزرگی از مالکان خانه در اسرائیل مبنی بر خودداری از اجارهی منازلشان به اتیوپیاییها راهپیمایی و تظاهرات وسیعی در اسرائیل به راه افتاد که نشانی بود از وجود یک تبعیض نژادی سیستماتیک در این کشور3.
جمعیت اتیوپیاییتبار ساکن اسرائیل که با سیاستهای تشویقیِ رژیم صهیونیستی برای سکونت در این سرزمین طی دو موج مهاجرتی در سالهای ۱۹۸۴ و ۱۹۹۱ وارد این منطقه شدند، از همان آغاز با دشواریهای چندی در راه ادغام و پذیرش در جامعهی جدید مواجه بودند. جایی که پروپاگاندای رژیم صهیونیستی مبنی بر تشریک مساعی تمام یهودیان جهان بر اساس دین و آیین واحد نتوانست به مانعی در برابر ماهیت نژادپرستانهی این رژیم فایق آید.
به عنوان نمونه میتوان به وجود اختلاف دستمزد میان مهاجران آفریقایی و خاصه اتیوپیاییتبار با ساکنان دیگر این سرزمین اشاره کرده که دست کم دارای اختلافی حدود سی و پنج درصد است و موانع فرهنگی و اقتصادی باعث میشود تا نیمی از جوانان آنان دبیرستان خود را نیمهتمام بگذارند4.
زمینههای این تبعیض ساختاری تا جایی جدی است که «رسانههای اسرائیل پیشتر گزارش داده بودند که حتی در برخی از مدارس، والدین دانشآموزان سفیدپوست نخواستهاند که فرزندانشان در کلاسی باشند که مهاجران اتیوپیاییتبار در آن درس میخوانند»5.
وجود چنین ریشههایی زمانی جدیتر به نظر میرسد که به نتایج یک تحقیق که توسط یک موسسهی پژوهشی در اسرائیل انجام شده است دقت کنیم. تحقیقی که با تمرکز بر 600 یهودی و عرب، نظرات آنها را پیرامون سیاستهای مهاجرپذیری جویا میشود و در نهایت هشتاد درصد از یهودیان و هفتاد درصد از اعراب مخالفت خود را با ادامهی مهاجرپذیری اعلام میکنند. در این بین بیش از پنجاه و دو درصد از یهودیان و نوزده درصد از اعراب به شدت بر امتناع پیرامون پذیرش مهاجران افریقاییتبار تاکید میکنند6. بسیاری از احزاب ملیگرا و دست راستی در اسرائیل مهاجران اتیوپیایی را غدهای سرطانی در کالبد جامعه میدانند. در سال دو هزار و دوازده نیز طی تظاهراتی که پیرامون همین موضوع و توسط جریانات دست راستی سازمان داده شده بود، حاضران در انتهای مراسم به دو رهگذر آفریقایی حمله کردند و به تخریب یک فروشگاه مواد غذایی آفریقایی پرداختند.
یکی از بارزترین سیاستهای رسمی تبعیض نژادی در ماه می سال دو هزار و سیزده توسط وزارت بهداشت رژیم صهیونیستی آشکار گردید. جایی که وزیر بهداشت اذعان کرد که در اسرائیل سیاستهای پزشکی برای سترونسازی و ناباروری زنان اتیوپیاییتبار وجود داشته است که از این تاریخ متوقف خواهد شد!
در واقع این برنامه ناظر بوده است بر پیشبرد شیوههایی مبنی بر اجبار یا فریب این زنان در جهت انجام تزریقات خاص برای جلوگیری از بارداری طی مدت زمانی طولانی. روشی که اثرات موقتی آن تا هجده ماه ماندگار بوده است و طی دورهای که پیاده شده است میزان باروری و زاد و ولد را در میان اتیوپیاییها به نصف کاهش داده است7.
مجموعهی سیاستهای فوق نشان میدهد این به اصطلاح «بزرگترین دموکراسی خاورمیانه» نه تنها بر اساس الگوی دموکراسی در داخل و امپریالیسم در خارج به سیاستهای جنگافروزانهی خود در قبال فلسطینیان ادامه میدهد، بلکه سعی داشته و دارد پس از رسیدن به تثبیت جمعیتیِ نسبی برای پیشبرد اهداف اشغالگرانه ی خود، از فرودستترین لایههای مهاجران به این سرزمین، سازمانی از کارگران ارزانقیمت ایجاد کند که وضعیت رقتبارشان در میان اخبار جعلی گاه و بیگاهِ حملات تروریستی به ارض موعود مخفی بماند.
وجود سیاستهای تصرف ارضی از یک سو و وجود روشهای کنترل جمعیتِ یهودیتبارانِ رنگینپوست و تهیدست همگی در کنار هم کمترین شائبهای در رابطه با ماهیت قومیگرایانه و نژادپرست این رژیم باقی نمیگذارد. میتوان تصور کرد در حالیکه این رژیم در قبال مهاجرانی که به فراخوانهای اشغالگرانهی سیاستمداران صهیونیست پاسخ مثبت داده و خود را به این سرزمین رسانیدهاند، چنین تبعیض بنیادینی را روا میدارد، در قبال ساکنان فلسطینیای که سالهاست برای حفظ سرزمین واقعی خود مبارزه میکنند چه قساوتی به خرج داده و خواهد داد.
۵ می ۲۰۱۵ / ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۴
1 thought on “از بالتیمور تا تلآویو: گزارشی مختصر از نژادپرستیِ سیستماتیک علیه رنگینپوستان در اسرائیل | محمد غزنویان”