دریافت نسخهی PDF جزوه
طی دو ماه گذشته بار دیگر تاریخچهی سرکوبهای پس از انقلاب ۵۷، به موضوعِ بحثها و مناقشات حادی در فضای رسانهای بدل شد. در راستای وفاداری به صدای سرکوبشدهگان و در دفاع از روایتهای محذوفان، بر آن شدیم تا در پیوند با همین بحثها مجموعهای از متون انتقادی را کنار هم بیاوریم، تا به میانجی همنشینی این متنها و صداها، مخاطبان بیشتری را به تامل دربارهی ضرورت حفظ و برجستهسازی روایتهای حذفشدگان از روندهای تاریخ معاصر فرا بخوانیم. از دید ما چنین ضرورتی نه صرفا برآمده از مقولههای وجدانی و مسئولیتهای شخصی در برابر سرکوب و فاجعه، بلکه ضرورتی سیاسی در امتداد راهجوییها و راهگشاییهای جمعی برای خروج از بنبست کنونیِ عرصهی مبارزه است. چرا که پیششرط خروج از این بنبست، احیای آرمانخواهی و باور به انقلاب و ضرورت مبارزهی انقلابی است؛ مبارزهای که تدارک و تداومِ آنْ عزم و همتی جمعی میطلبد.
ذکر این نکته لازم است که از میان مجموعه مقالاتی که اخیرا در این رابطه منتشر شدهاند، تنها متنهایی را برگزیدیم که از دید ما در جانب روایتِ سرکوبشدگان ایستادهاند. در عین حال به دلیل ارجاعات مکرر این متنها به یکدیگر، ناچار بودهایم دامنهی کار را اندکی وسیعتر بگیریم تا مخاطب این جزوه قادر به دنبال کردن ارتباطات میانمتنی باشد. همچنین بازنشر برخی مطالب قدیمیتر را در این دفتر مفید یافتیم (از جمله متن مفصلی در رابطه با مقولهی پُر بَسامد «خشونت» و مسالهی قهر انقلابی) که درک انتقادیِ عمیقتر نسبت به آنها، به فهم تاریخ انقلاب ۵۷ و روند برآمدن ضدانقلاب یاری میرساند.
شاید نیازی به تاکید نباشد که انتخاب و گردآوری این متنها در مجموعهی حاضر به معنی تاییدِ تمامیِ مضمون هر متن و یا همسویی با مشی سیاسی یا پیشینهی سیاسیِ نویسندگانِ متنها نیست. بلکه معیار انتخاب این متنها در وهلهی نخست تمرکز آنها بر شیوهی قابل قبولی از بازخوانی تاریخچهی سرکوب در جمهوری اسلامی است.
امید داریم که توان محدود و صدای نارسا و نحیف ما، در توان بیشتر و صداهای رساترِ مخاطبان فهیم و رفقای نادیدهی ما ضرب شود تا نوای این فراخوان در همصدایی با ستمدیدگان و سرکوب شدگانِ حال و گذشته تداوم بیابد و تکثیر شود. باشد که شکستخوردگان ابدیِ تاریخ نباشیم و در تلاش برای رستگاری خود، گذشتهی ناتمام خود را نیز محقق کنیم.
پراکسیس | دی ماه ۱۳۹۲