دسته: هم‌صدایی با مطالب

[دریافت نسخه PDF] در اینجا با ده‌نمکی‌ ای روبرو می‌شویم که هرچند باتوم و وسایل تجاوز را بر زمین گذاشته، اما تعهد کرده به تجاوز همچنان در راستای درخواست‌های دیگریِ بزرگ یعنی نظام اسلامی ادامه دهد. پس با درک بی‌شرمیِ هماورد، به خود بی‌شرمی روا می‌داریم تا به نقد ابتزال بپردازیم پیش از آنکه ابتذالِ نقد رسوایمان کند. بی‌انصافی است اگر از امری به نام پیشرفت در روند فیلمسازی ده نمکی حرف نزنیم. این پیشرفت در تطور فکری او هرچه باشد و هر دلیلی برایش بتوان تراشید مایه‌ی تفاوتی فرمال در آخرین ساخته‌ی ده نمکی و سریال اخراجی‌ها ست. شاید دستیار کارگردان این فیلم توان و استعداد بیشتری در قیاس با دستیارهای قبلی داشته یا اصلا به هر دلیل دیگری، باید این تفاوت را به حساب آورد. تفاوت در صداهای ادامه‌ مطلب …

 دریافت نسخه PDF  ویژه‌نامه «روز جهانی کارگر» | کاری از «كانون مدافعان حقوق كارگر» بیانیه‌ی «كانون مدافعان حقوق كارگر»      اول ماه مه روز جهاني كارگر، روز رزم مشترك همه‌ی كارگران و رنجبران و استثمارشوندگان جهان است؛ اين روز فرصتي است تا يك بار ديگر صف واحد طبقاتي را عليه سود پرستان ستمگر تشكيل دهيم و صداي رساي طبقه‌ی كارگر را به گوش جهانيان برسانيم كه : «ما كارگران و زحمتكشان بازوي پر توان و تعیین‌کننده‌ی مسير تاريخ آینده‌ی جهانيم و بيداد را به هر طريق ممكن به باد فنا خواهيم سپرد و دوش‌به‌دوش زنان و مردان كارگرِ همه‌ی كشورهاي جهان، روند فاسد و روبه‌زوال نظم سرمایه‌داري را كه عامل همه‌ی بحران هاي انساني و اجتماعي است، سد خواهيم كرد؛ تا ديگر هيچ مادري براي سير كردن فرزند خود مجبور به ادامه‌ مطلب …

هر بار که برای خرید وارد حومه شهر می‌شویم و یا به کارگاه‌های زیرزمینی سرکی می‌کشیم، با کودکانی مواجه می‌شویم با میانگین سنی ۱۰ تا ۱۵ سال و گاها کمتر و بیشتر، اینان از دستاوردهای جامعه سرمایه‌داریِ نوین نیستند، بلکه ریشه‌ای تاریخی حداقل در سیستم کنترل به شیوه سرمایه‌دارانه دارد که به دو قرن پیش بازمی‌گردد، به عبارتی: «تاریخچه کودکانِ کار به سال ۱۸۱۰ برمی‌گردد که حدود ۲ میلیون کودک در سنین مدرسه رفتن، بین ۵۰ تا۷۰ ساعت را در طول هفته کار می‌کردند و بیشتر آن‌ها غالباً از خانواده‌های فقیر بودند[۱]». این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که درآمد خانواده با مخارج خود همسانی نداشته و کودکان بالاجبار در سنین پایین به جای «کودکی» وارد دنیای وحشی سرمایه‌داری شده و به عنوان برده‌ای برای این طبقه، مشغول کار بوده و ادامه‌ مطلب …

 [دریافت نسخه PDF] نویسنده: کامیلو اگر شام خوردن دغدغه این روزهایتان نیست لااقل دیدن «ضیافت شام» دغدغه عده قابل توجهی شده. ضیافتی غریب که در نوع خود برای مخاطب ایرانی تازگی دارد. به ادعای سازندگانش تابوشکنی است، آشنا ساختن ایرانیان با فرهنگهای گوناگون، امتزاج و درهم جوشی فرهنگ‌ها و در یک کلام نمایش اتحادِ بی‌تَرَک و سازنده ناسازه‌های بصریِ رفیع فرهنگی در راه ایجاد صلح برای همه فرهنگ‌ها؛ باز کردن فضای «به اصطلاح» بسته جامعه ایرانی و نقد وضع موجود با نمایش وضعیت‌های دیگر!  با این داعیه‌های ضمنی و نفوذ توده‌ایِ این نمایشِ ضیافتْ جا دارد جنبه‌های نهفته و شاید کمتر دیده شده این پروژه را اندکی بشکافیم. «فُرم» نخست از فرم این نمایش شروع کنیم. قضیهْ آشنا شدن و کنار هم گذاردن ۴ نفر که هیچ آشنایی «پیشینی» ای ادامه‌ مطلب …

 [دریافت نسخه PDF] «هژیر پلاسچی» وسوسه‌ی نوشتن در مورد آکادمی موسیقی گوگوش، پیشاپیش وسوسه‌ی امتناع را نیز در خود حمل می‌کند: هراس از گرفتار شدن در ابتذال عامه. با این وجود از قضا درست با نوشتن در مورد آکادمی موسیقی گوگوش و مانند آن است که می‌توان از دستگاه پیچیده و ایدئولوژی یکسان‌ساز رسانه‌های جریان مسلط رمزگشایی کرد. درست آنجایی که همه چیز «غیر سیاسی» جلوه داده می‌شود، باید سویه‌های سیاسی مسئله را آشکار کرد: در میدان سرگرمی. به ویژه که آکادمی موسیقی گوگوش به شکل کنایه‌آمیزی با برگزیدن نام «آکادمی» به یک باره در قامت تمثال بی بدیلی برای آکادمی، تلویزیون، رسانه‌ی جریان مسلط و در یک کلام دم و دستگاه فرهنگ‌ساز ایدئولوژی حاکم ظاهر می‌شود. حتا اگر ما با سیاست کاری نداشته باشیم، سیاست با ما کار دارد. ادامه‌ مطلب …

از وبلاگ «دیوار نوشته» 1- سبک ارائه اخبار از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به گونه ای است که بی اختیار نوعی نفرت علیه حکومت را در بخشی از مخاطبان ایجاد می کند. چشم پوشی بر معضلات داخلی و بزرگنمایی مشکلات خارجی. ماست مالی و سرپوش گذاشتن بر وقایع و فجایع داخلی و در شیپور دمیدن و تکرار وقایع و فجایع گزینش شده خارجی. اساساً هر رسانه ای در هر کجای جهان با چنین رویکردی تولید کننده نوعی نفرت معکوس در بخشی از مخاطبان است. می توان این ارتباط میان رسانه و مخاطب را به صورتی ساده چنین فرمول بندی نمود که نفرت انگیزی رسانه نفرت زایی در مخاطب را به همراه دارد. و هرچقدر یک رسانه نفرت انگیزتر باشد نفرت بیشتری را علیه خود و سیستمی که مبلغ ادامه‌ مطلب …

  در شرایط خفقان‌آوری که هرگونه تأکید بر تداوم پیکار رهایی‌بخش و امکان تغییر وضعیت موجود، با فریادهای گوش‌خراشِ «ساکت باش» همراه می‌شود، در شرایطی که تبلیغ و ترویج انفعال و بی‌عملی به امری روزمره تبدیل شده است، ظهور هر اراده‌ی جمعیِ معطوف به رهایی که بر ابداع مقاومت در برابر نظم موجود وفادار است، نوری است که بدن تیره‌ی این شب ظلمانی را می‌شکافد. این حکم قطعی و اثبات شده‌ی تاریخ مبارزات است که تنها «مردمِ» متحد پیروز خواهند شد، مردمی که با تسخیر قلمرو حکمرانی حاکم برساخته می‌شوند.  اعلام موجودیتِ «پراکسیس» نشان می‌دهد برای شکل دادن اراده‌ی جمعی، برای جمع شدن و جمع ساختن لزوما نباید در یک جغرافیا زندگی کرد. آنها دست‌های جدا افتاده‌شان را از شهرهای دور و نزدیک گرد هم آورده‌اند تا بار دیگر ثابت ادامه‌ مطلب …

[دریافت نسخه PDF] ولیعصر را با عنوان “طولانی ترین خیابان خاورمیانه” معرفی می کنند. خیابانی که نوستالژی چنارهای بلندش هیچگاه رهایت نمی کند حتی اگر هیچ قرار عاشقانه ای در یکی از کافه های پرتعداد آن را به خاطر نیاوری. ولیعصرِ فتووبلاگ ولیعصر (1) اما آمار و نوستالژی و مکان خصوصی کافه را وا می گذارد و ولیعصر را به مثابه “مکان جمعی” در برابر دید بیننده قرار می دهد. ولیعصری که هنوز روزهای پرالتهاب بهمن پنجاه و هفت و تسخیر صدا و سیما را در یاد دارد و عطر تن های جوانانی که در خرداد هشتاد و هشت دست در دست هم تجریش را به راه آهن متصل کردند بر تنش باقی‌ است. اما ولیعصر تنها به خاطره ها ختم نمی شود: “ارزش خیابان ولی عصر، اهمیت تاریخی فرهنگی و اقتصادی ادامه‌ مطلب …