[در واکنش به فراخوان ارتش مصر به مردم برای شرکت در تظاهرات روز جمعه (۲۶ جولای) علیه اخوان المسلمین]
اخوان‌المسلمین برای تعمیق انقلاب سرنگون شد، نه برای تثبیت رژیم.
فارغ از جنایاتی که اخوان‌المسلمین در دفاع از قدرت خویش و به نام مذهب، علیه مردم و قبطی‌ها مرتکب شده است، ما هرگز اعتبار/اقتدار خود را به فرمانده نظامی «السیسی» تقدیم نمی‌کنیم. ما با امتناع از حضور در خیابان در روز جمعه، چک سفیدی برای یک کشتار جمعی دیگر پیشکش [ارتش] نمی‌کنیم.
اگر «السیسی» ابزارهای قانونی برای آنچه ما می خواهیم را در اختیار دارد، چرا مردم را به خیابان ها می‌خواند؟ آنچه او می خواهد یک رفراندوم مردمی برای لاف زنی در نقش قیصر است و قانون [فعلی] او را بازنخواهد داشت.
بله، اخوان‌المسلمین در دوره‌ی حکومت خود باعث رنج توده ها شد و امروز نیز از سوی این جریان شاهد بازگشت تحرکات تروریستی در «سینا» و «الاریش»، و نیز حملات علیه مردم ساکن در «مانیال» و «النهدا» هستیم.
تا این زمان ارتش نیازی به کسب “مجوز” برای رسیدگی به این اعمال تروریستی نداشته است، چرا که ابزارهای قانونی برای انجام این کار و سایر اقدامات [مشابه] را در اختیار دارد. اما ارتش چیز دیگری می خواهد؛ می خواهد با بسیج مردمی، پشتوانه‌ای برای افزایش انسجام دولت و طبقه حاکمی که تحت هدایت آن [ارتش] قرار دارد دست و پا کند.
ارتش می خواهد یکی از مهم ترین ویژگی‌های کنونی انقلاب، یعنی آگاهی توده‌ها از نقش سرکوبگر دستگاه دولتی و خصومت شدید آنان نسبت به این سرکوب‌گری را محو و نابود کند. می خواهد این دروغ را جا بزند که “ارتش، پلیس و مردم [اجزایِ] یک دست واحدند“. ارتش می خواهد مردم را به تبعیت از خود به خیابان ها بکشاند، آن هم فقط یک سال پس از زمانی که توده‌ها فریاد می زدند “مرگ بر حکومت نظامی“.
مقصود نهایی آن ها بازگرداندن “ثبات” است، که ترجمان آن چیزی نیست جز بازگشت نظم، و بازگشت رژیم [سابق]. آنها می خواهند به انقلاب خاتمه بدهند و از اخوان‌المسلمین برای همین منظور استفاده خواهند کرد. اخوان المسلمین فقط در طی همین یک سال حضورش در قدرت، همگان را [از درک موقعیت] منحرف کرده و از عملکرد خود بیزار ساخته است: از دولت سابق، ارتش و پلیس آن، تا طبقه حاکم، طبقه‌ی کارگر و فرودستان، قبطی ها و [حتی] احزاب سیاسی و سازمان‌های انقلابی. شکست اخوان‌المسلمین حتمی بود و مردم سقوط مرسی را پیش تر و حتی قبل از آن که در 30 ژوئن به خیابان‌ها بریزند جشن گرفته بودند.
تشکیلات ارتش که بیش از دو سال خود را متحدِ اخوان می‌دید، پس از ناکامی اسلام‌گراها در بسیج اجتماعی و افزایش خشم خیابانی، دست از این اتحاد شست. از این رو فرصت را برای خلاصی از مرسی و مسدود کردن مسبر تکاملی جنبش انقلابی و جلوگیری از تعمیق آن مغتنم یافت.
آنها می‌خواهند با خلاصی از اخوان‌المسلمین، این جنبش را به مسیری “امن تر” هدایت کنند تا [بتوانند] نظام سابق را باز گرداندند. این استراتژی می‌خواهد متحدان و نزدیکان رژیم سابق، و پلیس و ارتش آن را از درگاه دادگاه مبرا کند، حال آنکه جنایت‌های آنان به برگه‌ی اتهامات اخوان‌المسلمین افزوده می‌شود.
بالاتر از همه، آنها ادعا می‌کنند که آنان همچنین عامل/مسئول انقلاب 25 ژانویه بوده‌اند. ما نمی‌خواهیم مرسی را به خاطر قتل شهدای پورت سعید و سایر شهرها در دادگاه بیابیم. چون دستگاه پلیس مبارک/ مرسی مسئول این جنایت‌ها بوده است. مهم‌ترین چیز گشودن درهایی است که با معاهده‌ی مرسی [با ارتش] بسته شده است؛ یعنی اجرای عدالت در رابطه با شهدا.
مرسی این جنایت‌ها را با همراهی ارتش، پلیس و نیز [بازمانده‌ی] دولت مبارک مرتکب شده است. پس همه آنها باید با هم محاکمه شوند. اعطای اختیار کامل به نهادهای سرکوبگرِ دولت سابق برای رفتار دلخواه با شرکای جرم دیروز خود، در واقع دست آنها را برای سرکوب تمام مخالفان آتی خود باز می گذارد.
آنها تمام جنبش‌های اعتراضی، اعتصابات کارگری، تحصن‌ها و تظاهرات‌های مردمی را سرکوب خواهند کرد. ما نمی‌توانیم فراموش کنیم که تمام جنایاتی که اخوان‌المسلمین در سراسر کشور مرتکب شده اند، زیر نظر پلیس و ارتش انجام شده است، بی‌آنکه این دو نهاد هیچ مداخله‌ای برای حفاظت از جان معترضان و مردم انجام بدهند.
فارغ از اینکه هر یک از شرکت‌کنندگان در تظاهرات روز جمعه [۲۶ جولای] چه فکری در سر داشته باشند، به خیابان رفتنِ توده ها در این روز به انقلاب [ما] آسیب خواهد رساند.
دادن مجوزی عمومی به ارتش برای نابود سازیِ اخوان‌المسلمین، ناگزیر به تحکیم رژیمی منتهی خواهد شد که انقلاب به هدف سرنگونی آن به وقوع پیوست. ما باید سقوط اخوان‌المسلمین را دستمایه تعمیق انقلاب قرار دهیم، نه پشتیبانی از رژیم حاکم.
برای اینکه قاطع‌ترین پاسخ را به اقدامات خشوت آمیز اخوان‌المسلمین بدهیم، ما باید در سطحی مردمی و سیاسی با آنان برخورد کنیم.
ما باید کمیته‌های مردمی تشکیل دهیم تا از خود در مقابل حملات اخوان دفاع کنیم و از انقلاب خود محافظت کنیم؛ انقلابی که تا پیش از سرنگون شدن رژیم سابق فروکش نخواهد کرد: تا دستیابی به نان، آزادی و برابری اجتماعی، و مجازات همه‌ی قاتلان شهدا.
من از روز اوجگیری مبارزات کارگران، جوانان و دیگر اقشار زحمتکش در مصر رهائی کارگران و زحمتکشان را در یک، باور به خود و نیروی طبقاتی شان و بی باوری مطلق به طبقه حاکمه و متعلقات به آن دیده و بر این مبنا از تشکیل کمیته ها و شوراها و هر ارگان انقلابی متکی به نیروی همین کارگران و زحمتکشان پشتیبانی کرده ام و اما، همواره بر این نیز پافشاری کرده ام که آزادی و رهائی کارگران و زحمتکشان از نظام سرمایه داری که مستلزم در هم پیچیدن بساط دولت کنونی با تمام نیروهای سرکوبگر، دادگاهها . زندانها و دستگاههای ایدئولوژیگ مانند دین و مذهب ، ناسیونالیسم و آموزش وپرورش که هسته آنها را ارتش و نیروهای امنیتی اطلاعاتی تشکیل می دهند و نیز خنثی نمودن و مقاومت در برابر تجاوزات امپریالیست ها، غیر از آنچه که نوشتم، به حزب کارگران آگاه و کمونیست نیاز مبرم هست، زیرا که چنین حزبی که از دورن همین مبارزات طبقاتی و بوسیله خود کارگران آگاه اساسن ایجاد و در دل همین مبارزات توده ای می شود، بهترین و اساسی ترین وسیله آموزش و تربیت، بسیج و متمرکز کردن طبقه کارگر و زحمتکشان برای پیروزی انقلاب است. بدون داشتن چنین ارگان سازمانیافته، سازماندهی نیروی قهری انقلاب برای به شکست کشاندن نیروی سازمان یافته قهر و تا دندان مسلح به سلاحهای کشنده ضد انقلاب یعنی طبقه حاکمه اگر نا ممکن نباشد، خیلی بعید و پرهزینه تر خواهد بود. تحلیل این رفقا را از شرایط حاضر واقعی ترین برداشت می دانم. فقط باید این رفقا آگاه باشند به باورمن و به طرف ایجاد چنین حزبی حرکت نمایند. با امید به پیروزی در مصر که عین پیروزی کارگران در ایران و یا هر جای دیگری در این دنیای ارگانیک شده سرمایه داری امپریالیستی امید بر انگیز است.