ماه: جولای 2011

به نظر من ریشه اصلی انفعال کنشگران دو مسئله است: یکی مجازی بودنِ فضای کنش‌ها و دومی واکنشی بودن اقدامات ما. هر کدام از این دو، دلایل فراوان، مشترک و غیر قابل انکاری دارند. به عنوان نمونه می‌توان سرکوب شدید خیابانی را دلیل «مجازی شدن» کنش‌ها و نیز فقدان راهکار‌های موثر برای پیشبرد جنبش را دلیل «واکنشی شدن» کنش‌ها دانست. با نگاهی دقیق‌تر متوجه می‌شویم که «مجازی بودن» به گونه‌ای زیر مجموعه «واکنشی بودن» است. از منظری دیگر می‌توان گفت اگر جنبش از رویه «واکنشی» به رویکرد «کنشی» تغییر فاز دهد، بی‌شک شاهد حضور آن در صحنه حقیقی نیز خواهیم بود. از این رو پرسش معروف «چه باید کرد؟» به باور من مشخصا بر این نکته تاکید دارد که چگونه می‌توان «جنبش سبز» را به روز‌های پر کُنش آغازینش بازگرداند. ادامه‌ مطلب …

 [دریافت نسخه PDF] نه تنها برگ برگ تاریخ، که خط به خط تاریخِ زیسته‌مان گواه آن است که نقطهٔ پایانی بر مبارزات و جانفشانی‌های مردم ایران متصور نیست. این دو سالانهٔ خون و قیام و عصیان نیز آخرین شاهد ماست به زنده بودن روح مقاومت و مبارزه در تک تک آنجانهای آزاده‌ای که ماه‌ها خیابان را از آن خود کردند. اما خیابان از ما پس گرفته شد! که حاکمان قتال تاب زنده شدن و زنده ماندن خیابان را نداشتند و ما نیز مسلح به تجربهٔ زیسته‌ای نبودیم که تسخیر خیابان را در حافظهٔ خود داشته باشد. اکنون گرچه عرصه پرشور و زندهٔ مبارزهٔ خیابانی از آن ما نیست، اما یاد آن یگانه شدن‌ها، یاد آن حضور پرقدرت اراده و خواست جمعی در دهلیزهای حافظه‌مان پیچ و تاب می‌خورد تا از ادامه‌ مطلب …